ΜΙΧΑΗΛ ΣΠΑΝΑΚΟΣ | ΕΥΠΡΟΣΗΓΟΡΟΣ

    Ἀλέξανδρος δέ, Φιλοξένου τοῦ τῆς παραλίας ὑπάρχου γράψαντος, ὅτι παῖς ἐν Ἰωνίᾳ γέγονεν οἷος οὐκ ἄλλος ὥραν καὶ εἶδος, καὶ πυνθανομένου διὰ τῶν γραμμάτων εἰ ἀναπέμψοι, πικρῶς ἀντέγραψεν: «ὦ κάκιστ’ ἀνθρώπων, τί μοι πώποτε τοιοῦτο συνέγνως, ἵνα τοιαύταις με κολακεύσῃς ἡδοναῖς;». ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΠΟΔΟΣΙΣ      Ὁ Ἀλέξανδρος ὅμως, ὅταν ὁ διοικητὴς τῆς παραθαλάσσιας στὴν Μεσόγειο περιοχῆς Φιλόξενος τοῦ ἔγραψεν ὅτι ὑπῆρχε στὴν Ἰωνία ἕνα ἀγῶρι τέτοιο ποὺ δὲν συγκρίνετο μὲ ἄλλο στὴν νεανικότητα καὶ τὸ κάλλος καὶ ζητοῦσε μὲ τὴν ἐπιστολή του νὰ μάθῃ ἂν θέλῃ νὰ τοῦ τὸ στείλῃ, τοῦ ἀπήντησε μὲ ὀργή: «κάκιστε ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους, τί πράξη αὐτοῦ τοῦ εἴδους ἔχεις μάθει ποτὲ στὸ παρελθόν μου, γιὰ νὰ μὲ κολακεύσῃς μὲ τέτοιου εἴδους ἀπολαύσεις;».       ΠΗΓΗ Πλούταρχος, περὶ τῆς Ἀλεξάνδρου τύχης ἢ ἀρετῆς, ἀρχαῖοι συγγραφεῖς, ἐκδόσεις «Ζῆτρος», Θεσσαλονίκη, 2006, σελ. 110-111.

      Τὸ δὲ τὴν Πόλιν σοι δοῦναι, οὔτ’ ἐμόν ἐστιν, οὔτ’ ἄλλου τῶν κατοικούντων ἐν ταύτῃ· κοινῇ γὰρ γνώμῃ πάντες αὐτοπροαιρέτως ἀποθανοῦμεν καὶ οὐ φεισόμεθα τῆς ζωῆς ἡμῶν.  ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΠΟΔΟΣΙΣ     Τὸ νὰ παραδώσω σοι τὴν Πόλιν, μή τε ἰδικόν μου δικαίωμα εἶναι, μή τε οὐδενὸς ἄλλου ἐκ τῶν κατοίκων αὐτῆς· διότι ὅλοι μὲ μίαν ψυχὴν προτιμῶμεν νὰ τελευτήσωμεν μὲ τὴν θέλησίν μας καὶ δὲν θὰ λυπηθῶμεν διὰ τὴν ζωήν μας.         ΠΗΓΗ Δούκας Μ., Κριτόβουλος Μ., Σφραντζῆς Γ., Χαλκοκονδύλης Λ., περὶ ἁλώσεως τῆς Κωνσταντινουπόλεως (1453), συναγωγὴ κειμένων μετὰ προλόγου καὶ βιογραφικῶν μελετημάτων περὶ τῶν τεσσάρων ἱστοριογράφων ὑπὸ Τωμαδάκη Ν. Β. τακτικοῦ καθηγητοῦ τῆς Βυζαντινῆς φιλολογίας ἐν τῷ Ἀθήνῃσι πανεπιστημίῳ, τυπογραφεῖον «Μυρτίδης», Ἀθῆναι, 1953, σελ. 60.