ΜΙΧΑΗΛ ΣΠΑΝΑΚΟΣ | ΕΥΠΡΟΣΗΓΟΡΟΣ

Ὁ Κωνσταντῖνος Παπαρρηγόπουλος, ἦτο εἷς ἐκ τῶν διαπρεπεστέρων ἱστορικῶν τῆς νεωτέρας Ἑλλάδος, γεννηθεὶς ἐν Κωνσταντινουπόλει τῷ 1815 ἐκ πατρὸς Δημητρίου Παπαρρηγοπούλου, ἐκ Βυτίνης Γορτυνίας καταγόμενος. Θανατωθέντος, τοῦ πατρός του, τοῦ ἀδελφοῦ του Μιχαήλ, τοῦ γαμβροῦ του Δημητρίου Σκαναβῆ καὶ τοῦ θείου του Ἰωάννου, κατὰ τὴν ἔκρηξιν τῆς ἐπαναστάσεως τοῦ 1821, μίαν ἑβδομάδα ἐνωρίτερον τῆς θανατώσεως τοῦ πατριάρχου Γρηγορίου, ἡ μήτηρ του μετ’ αὐτοῦ καὶ τοῦ ἀδελφοῦ του Πέτρου ἀπῆλθον ἐν Ὀδησσῷ, ἔνθα οἱ δύο ἀδελφοὶ ἐτιμήθησαν ὡς ὑπότροφοι τοῦ αὐτοκράτορος Ἀλεξάνδρου Α´ εἰς τὸ λύκειον Ρισελιέ. Τῷ 1830 ἡ οἰκογένεια ἐγκατεστάθη εἰς τὴν ἐλευθέραν Ἑλλάδα. Ὁ Κωνσταντῖνος Παπαρρηγόπουλος ἐφοίτησεν εἰς τὸ κεντρικὸν σχολεῖον Αἰγίνης. Διδάσκαλός του ἦτο ὁ Γεώργιος Γεννάδιος. Ἐπανελθὼν βραδύτερον ἐκ τῶν εἰς Γαλλίαν καὶ Γερμανίαν σπουδῶν του διωρίσθη εἰς τὸ ὑπουργεῖον Δικαιοσύνης ἐκ τοῦ ὁποίου ἐξῆλθεν ἐν ἔτει χιλιοστῷ ὀκτακοσιοστῷ τεσσαρακοστῷ καὶ τρίτῳ μετὰ τοῦ βαθμοῦ τοῦ τμηματάρχ

     Θὰ ἦτο φορτικωτάτη κομπορρημοσύνη ἂν δὲν ἦτο ἀναγκαῖον νὰ φανῇ πόθεν ἀπορρέει τὸ θάρρος, ἵνα ὁμιλήσῃ τις διὰ μίαν τέχνην καὶ νὰ εἴπῃ ἡμῖν τοὺς γενικούς της χαρακτῆρας καὶ νὰ ἐθελήσῃ νὰ δείξῃ ἡμῖν τὴν ὁδόν της, ἵνα κάμῃ τις τὴν εἰκόνα τῆς ζωγραφικῆς. Καὶ ἔρχομαι νὰ κάμω τὴν εἰκόνα τῆς σημερινῆς ζωγραφικῆς, διότι ἐθέλω ἀπὸ τῶν πραγμάτων ἀναχωρῶν καὶ ἐπὶ τῶν πραγμάτων σκεπτόμενος καὶ διὰ τῶν πραγμάτων βαδίζων νὰ ὁμιλήσω περὶ τῆς Ἑλληνικῆς ζωγραφικῆς. Ἡ δὲ Ἑλληνικὴ ζωγραφικὴ εἶναι τμῆμα τοῦ ἀτόμου, τὸ ὁποῖον ἐθέλω νὰ ζωγραφήσω. Ὁ ἐθέλων νὰ ὁμιλήσῃ περὶ ἑνὸς ζητήματος Ἑλληνικοῦ, ἀδιάφορον ποίου, εὑρίσκεται ἐνώπιον ἀπείρου καὶ ἀνυπερβλήτου δυσχερείας. Ὁ λόγος εἶναι ἡ σύγχρονος πνευματικὴ κατάστασις τοῦ τόπου ἡμῶν, ἤτοι ἡ κατάπτωσις καὶ ἡ ἀπερίγραπτος σύγχυσις τῶν ἰδεῶν ὅλων.