ΜΙΧΑΗΛ ΣΠΑΝΑΚΟΣ | ΕΥΠΡΟΣΗΓΟΡΟΣ

Πρὸς τὸ πανελλήνιον, πρὸς τοὺς κατὰ τὸ Αἰγαῖον Πέλαγος καὶ τὴν Πελοπόννησον ἐκτάκτους ἐπιτρόπους καὶ τοὺς ἀρχηγοὺς τῶν Ἐνόπλων Δυνάμεων. Γνωρίζει ἡ κυβέρνησις ὅτι ἐπιμένουσίν τινες πολῖται νὰ πιστεύωσιν καὶ νὰ πείθωσιν τοὺς ὑπολοίπους ὅτι αἱ μυστικαὶ ἑταιρεῖαι χορηγοῦσιν ἡμῖν σωτήρια μέσα ἢ τοὐλάχιστον τὴν αἰγίδα εἰς τὴν ὁποίαν συνδεόμενοι μεταξύ των ἄνθρωποι διὰ μυστικῶν δεσμῶν δύνανται νὰ ἀπολαύσωσιν ἐντὸς τῆς πατρίδος των καὶ διὰ τῆς ξένης ἐπιρροῆς ἀξιώματα καὶ τιμὰς καὶ χρήματα. Ὅσον καὶ ἂν ἐλεεινολογῇ ἡ κυβέρνησις τὴν ἀπειρίαν τῶν Ἑλλήνων τῶν ἀπὸ τοιαύτας εἰσηγήσεις παρασυρομένων, οὐδεμίαν προσοχὴν θὰ εἶχεν δώσει, ἂν ἦτο καταπεπεισμένη ὅτι οὐδὲν ὀλέθριον ἀποτέλεσμα δύναται νὰ φέρῃ εἰς τὴν κρίσιμον ταύτην στιγμὴν ἡ περὶ τούτων γνώμη, διότι οἱ ἐχθροὶ τῆς Ἑλλάδος ἤθελον νὰ συστήσωσιν τὸν κόσμον ἐν ταῖς εὐρωπαϊκαῖς κυβερνήσεσιν. Ἂν ἡ Ἑλλὰς ἐγκατελείφθη ἀπὸ τοῦ 1821 μέχρι τοῦ Ἰουλίου μηνὸς τοῦ 1827 εὐθύνονται οἱ ἐχθροί της, οἵ τινες ἔλεγον πρὸς τοὺς βασιλέας ὅτι εἶναι

Πρὸς τοὺς γραμματέας τῆς κυβερνήσεως, τὴν ἐπιτροπὴν τῆς οἰκονομίας, τὸν γραμματέα τῆς γερουσίας, τὸ λογιστικὸν καὶ ἐλεγκτικὸν συμβούλιον καὶ τοὺς κατὰ τὴν ἐπικράτειαν ἐκτάκτους ἐπιτρόπους καὶ διοικητὰς καὶ τοποτηρητάς. Τὸ ἐνταῦθα συναπτόμενον ἔγγραφον διαλαμβάνον τὴν σύστασιν μυστικῆς ἑταιρείας, σκοπὸν ἐχούσης τὴν κατάλυσιν τῆς ἐνεστώσης τάξεως τῶν πραγμάτων, συνετέθη δι’ ἐγγράφων ἔνθα ἔχει ἤδη ἀνὰ χεῖρας ἡ κυβέρνησις. Δὲν ἀποστέλλομεν αὐτὸ εἰς ὑμᾶς διὰ ὑμετέραν πληροφορίαν, ἀλλὰ ἵνα πληροφορηθῇ ἐπ’ ἴσης τὰ διατρέχοντα καὶ τὸ δημόσιον καὶ ἵνα δυνηθῶσιν οἱ καθ’ ὅλους τοὺς κλάδους ὑπάλληλοι τῆς δημοσίου ὑπηρεσίας νὰ προφυλαχθῶσιν ἀπὸ τὰς ἀπάτας δι’ ὧν οἱ ῥᾳδιουργοὶ προσεπάθησαν ἢ ἐθέλουσιν νὰ προσπαθήσωσιν νὰ κάμωσιν αὐτοὺς κοινωνοὺς εἰς τὰ ἀξιοκατάκριτά των σχέδια. Ἡ κυβέρνησις χρεωστεῖ νὰ πληροφορηθῇ ὅτι πᾶς ὑπάλληλος, οἱοσδήποτε ἂν εἶναι ὁ βαθμός του ἢ ἡ θέσις του, εἶναι καὶ ἐθέλει νὰ μείνῃ ἐντελῶς ἀλλότριος ἀπὸ τὴν περὶ ἧς ὁ λόγος μυστικὴν ἑταιρείαν ἢ οἱανδήποτε ἄλλην μυ

Ὁ Θουκυδίδης ὁ Ἀθηναῖος ἱστόρησεν, πῶς αἱ διάφοροι τῆς Ἀττικῆς πόλεις συνεχωνεύθησαν εἰς μίαν. «Ἐπὶ γὰρ Κέκροπος καὶ τῶν πρώτων βασιλέων ἡ Ἀττικὴ ἐς Θησέα ἀεὶ κατὰ πόλεις ᾠκεῖτο, πρυτανεῖά τε ἔχουσα καὶ ἄρχοντας. Καὶ ὁπότε μή τι δείσειαν, οὐ ξυνῄεσαν βουλευσόμενοι ὡς τὸν βασιλέα, ἀλλ’ αὐτοὶ ἕκαστοι ἐπολιτεύοντο καὶ ἐβουλεύοντο· καί τινες καὶ ἐπολέμησάν ποτε αὐτῶν, ὥσπερ καὶ Ἐλευσίνιοι μετ’ Εὐμόλπου πρὸς Ἐρεχθέα. Ἐπειδὴ δὲ Θησεὺς ἐβασίλευσεν γενόμενος μετὰ τοῦ ξυνετοῦ καὶ δυνατός, τά τε ἄλλα διεκόσμησεν τὴν χώραν καὶ καταλύσας τῶν ἄλλων πόλεων τά τε βουλευτήρια καὶ τὰς ἀρχὰς ἐς τὴν νῦν πόλιν οὖσαν, ἓν βουλευτήριον ἀποδείξας καὶ πρυτανεῖον, ξυνῴκισεν πάντας καὶ νεμομένους τὰ αὐτῶν ἑκάστους ἅπερ καὶ προτοῦ ἠνάγκασεν μιᾷ πόλει ταύτῃ χρῆσθαι, ἥ, ἁπάντων ἤδη ξυντελούντων εἰς αὐτήν, μεγάλη γενομένη παρεδόθη ὑπὸ Θησέως τοῖς ἔπειτα». Παραπλήσια δέ, ἂν οὐχὶ κατὰ πάντα ὅμοια, ἔπραξαν οἵ τε βασιλεῖς τῆς Σπάρτης ὡς πρὸς τὴν Λακωνικὴν καὶ τὴν Μεσσηνίαν καὶ οἱ βασιλεῖς τῆς Ῥώμης ὡς πρὸς τὸ Λάτιον. Μ

     Ὁ Παῦλος Μελᾶς ἦτο πρωτεργάτης καὶ ἥρως τοῦ Μακεδονικοῦ Ἀγῶνος καὶ δευτερότοκος υἱὸς τοῦ Μιχαὴλ Γεωργίου Μελᾶ. Ἐγεννήθη ἐν Μασσαλίᾳ τῷ 1870. Εἰσῆλθεν εἰς τὴν Στρατιωτικὴν Σχολὴν τῶν Εὐελπίδων καὶ περατώσας τὰς σπουδάς του (1886-1891) ὠνομάσθη Ἀνθυπολοχαγὸς πυροβολικοῦ. Ὑπῆρξεν ἐν ἔτει χιλιοστῷ ὀκτακοσιοστῷ ἐνενηκοστῷ καὶ τετάρτῳ ἐκ τῶν πρώτων καὶ πλέον δραστηρίων μελῶν τῆς ἱδρυθείσης Ἐθνικῆς Ἑταιρείας. Κατὰ τὰς ἀρχὰς τοῦ 1904 κατηρτίσθη διὰ διαταγῆς τῆς κυβερνήσεως ὁμὰς ἐκ τεσσάρων Ἀξιωματικῶν νὰ μεταβῇ ἐν Μακεδονίᾳ. Οἱ τέσσαρες Ἀξιωματικοὶ ἦσαν οἱ ἑξῆς: ὁ Λοχαγὸς Ἀλέξανδρος Κοντούλης ὁ ἀρχηγὸς τῆς ὁμάδος, ὁ Λοχαγὸς Ἀναστάσιος Παπούλας, ὁ Ἀνθυπολοχαγὸς Γεώργιος Κολοκοτρώνης καὶ ὁ Ἀνθυπολοχαγὸς Παῦλος Μελᾶς. Οὗτοι θὰ συνωδεύοντο ὑφ’ ἑνὸς δι’ ἕκαστον αὐτῶν ἀκολούθου καὶ ἔκ τινων Μακεδόνων, οἵ τινες εἶχον ἔλθει ἐν Ἀθήναις πρὸς αἴτησιν βοηθείας, ἐν οἷς ὁ Κωνσταντῖνος Χρήστου καὶ ὁ Παῦλος Κύρου καὶ ὁ Νικόλαος Πύρζας. Ὁ Νικόλαος Πύρζας κατέστη τελικῶς Ὑπαρχηγὸς τοῦ σώματος τοῦ Παύλο

     Οὐδὲν γεγονὸς ἐτέθη καὶ οὐδὲν γεγονὸς κατέστη ἀναμφισβήτητον ὅτι πρὸ τῆς οἰκονομικῆς ἡμῶν χρεωκοπίας προηγήθη ἡ πνευματικὴ χρεωκοπία. Μετ’ αὐτοῦ τοῦ τρόπου οὐδεμίαν ἀντίληψιν ἔχομεν τοῦ κόσμου ἡμῶν. Οὐδεμίαν ζωὴν νὰ μελετήσωμεν εἴμεθα ἱκανοί, ἥ τις περιβάλλει ἡμᾶς. Ἔχομεν ζωγραφικὴν καὶ οὐδεμίαν μελέτην ἔχομεν, διδοῦσαν ἡμῖν μίαν εἰκόνα αὐτῆς, ἐξηγοῦσαν αὐτήν. Ὁμιλοῦμεν ἄνευ περιεχομένου καὶ δογματίζομεν ὅλοι χωρὶς νὰ ἐθέλωμεν νὰ καθίσωμεν νὰ μελετήσωμεν τὰ πράγματα, ἵνα μάθωμεν τοὐλάχιστον τί ἐθέλομεν καὶ νὰ λέγωμεν τοῦτο καθαρῶς. Ἡ ἄγνοια τῆς συγχρόνου ζωῆς εἶναι ἀπερίγραπτος εἰς ὅλας της τὰς ἐκδηλώσεις. Ἡ ἄγνοια τοῦ συγχρόνου Ἕλληνος εἶναι ἀπίστευτος. Μὴ ἐθέλοντες νὰ μελετήσωμεν τὰ πράγματα, ἵνα νοήσωμεν ταῦτα, ἵνα ἀγαπήσωμεν ταῦτα, ἵνα ἐλπίσωμεν ταῦτα, προτιμῶμεν νὰ κατακρίνωμεν καὶ οὐδεμίαν λύσιν νὰ προτείνωμεν. Μὴ δυνάμενοι νὰ δημιουργήσωμεν πρωτότυπόν τινα ἰδέαν, προτιμῶμεν νὰ ἁρπάζωμεν τὸν πέλεκυν καὶ νὰ δημιουργῶμεν μόνον ἐρείπια. Κατ’ αὐτὸν τὸν τρόπον ἡ σύγχυσις τῶν ἰδε

Ὁ Κωνσταντῖνος Παπαρρηγόπουλος, ἦτο εἷς ἐκ τῶν διαπρεπεστέρων ἱστορικῶν τῆς νεωτέρας Ἑλλάδος, γεννηθεὶς ἐν Κωνσταντινουπόλει τῷ 1815 ἐκ πατρὸς Δημητρίου Παπαρρηγοπούλου, ἐκ Βυτίνης Γορτυνίας καταγόμενος. Θανατωθέντος, τοῦ πατρός του, τοῦ ἀδελφοῦ του Μιχαήλ, τοῦ γαμβροῦ του Δημητρίου Σκαναβῆ καὶ τοῦ θείου του Ἰωάννου, κατὰ τὴν ἔκρηξιν τῆς ἐπαναστάσεως τοῦ 1821, μίαν ἑβδομάδα ἐνωρίτερον τῆς θανατώσεως τοῦ πατριάρχου Γρηγορίου, ἡ μήτηρ του μετ’ αὐτοῦ καὶ τοῦ ἀδελφοῦ του Πέτρου ἀπῆλθον ἐν Ὀδησσῷ, ἔνθα οἱ δύο ἀδελφοὶ ἐτιμήθησαν ὡς ὑπότροφοι τοῦ αὐτοκράτορος Ἀλεξάνδρου Α´ εἰς τὸ λύκειον Ρισελιέ. Τῷ 1830 ἡ οἰκογένεια ἐγκατεστάθη εἰς τὴν ἐλευθέραν Ἑλλάδα. Ὁ Κωνσταντῖνος Παπαρρηγόπουλος ἐφοίτησεν εἰς τὸ κεντρικὸν σχολεῖον Αἰγίνης. Διδάσκαλός του ἦτο ὁ Γεώργιος Γεννάδιος. Ἐπανελθὼν βραδύτερον ἐκ τῶν εἰς Γαλλίαν καὶ Γερμανίαν σπουδῶν του διωρίσθη εἰς τὸ ὑπουργεῖον Δικαιοσύνης ἐκ τοῦ ὁποίου ἐξῆλθεν ἐν ἔτει χιλιοστῷ ὀκτακοσιοστῷ τεσσαρακοστῷ καὶ τρίτῳ μετὰ τοῦ βαθμοῦ τοῦ τμηματάρχ

     Θὰ ἦτο φορτικωτάτη κομπορρημοσύνη ἂν δὲν ἦτο ἀναγκαῖον νὰ φανῇ πόθεν ἀπορρέει τὸ θάρρος, ἵνα ὁμιλήσῃ τις διὰ μίαν τέχνην καὶ νὰ εἴπῃ ἡμῖν τοὺς γενικούς της χαρακτῆρας καὶ νὰ ἐθελήσῃ νὰ δείξῃ ἡμῖν τὴν ὁδόν της, ἵνα κάμῃ τις τὴν εἰκόνα τῆς ζωγραφικῆς. Καὶ ἔρχομαι νὰ κάμω τὴν εἰκόνα τῆς σημερινῆς ζωγραφικῆς, διότι ἐθέλω ἀπὸ τῶν πραγμάτων ἀναχωρῶν καὶ ἐπὶ τῶν πραγμάτων σκεπτόμενος καὶ διὰ τῶν πραγμάτων βαδίζων νὰ ὁμιλήσω περὶ τῆς Ἑλληνικῆς ζωγραφικῆς. Ἡ δὲ Ἑλληνικὴ ζωγραφικὴ εἶναι τμῆμα τοῦ ἀτόμου, τὸ ὁποῖον ἐθέλω νὰ ζωγραφήσω. Ὁ ἐθέλων νὰ ὁμιλήσῃ περὶ ἑνὸς ζητήματος Ἑλληνικοῦ, ἀδιάφορον ποίου, εὑρίσκεται ἐνώπιον ἀπείρου καὶ ἀνυπερβλήτου δυσχερείας. Ὁ λόγος εἶναι ἡ σύγχρονος πνευματικὴ κατάστασις τοῦ τόπου ἡμῶν, ἤτοι ἡ κατάπτωσις καὶ ἡ ἀπερίγραπτος σύγχυσις τῶν ἰδεῶν ὅλων.