ΜΙΧΑΗΛ ΣΠΑΝΑΚΟΣ | ΕΥΠΡΟΣΗΓΟΡΟΣ

Σχηματισμὸς καὶ κλίσις τῶν ῥημάτων Α´. Βαρύτονα ῥήματα § 199. Πρὸς σχηματισμὸν τῶν συνθέτων ἢ περιφραστικῶν τύπων τοῦ ῥήματος χρησιμοποιοῦνται: 1) τὰ μόρια: «θά», «νὰ» καὶ «ἄς». 2) τὰ ῥήματα «ἔχω, εἶμαι, θέλω», τὰ ὁποῖα διὰ τοῦτο λέγονται βοηθητικὰ ῥήματα. § 200. Ἐκ τῶν βοηθητικῶν ῥημάτων τὸ «εἶμαι» εἶναι ῥῆμα ἀνώμαλον, ὁ δὲ ἐνεστὼς καὶ ὁ παρατατικὸς αὐτοῦ κλίνονται ὡς ἑξῆς:     Τοῦ τύπου τῆς προστακτικῆς «ἔστω» χρῆσις γίνεται: • πρῶτον, ἐπὶ παραχωρήσεως ἢ συγκαταθέσεως: «ἔστω καὶ πτωχός». • δεύτερον, εἰς τὴν γλῶσσαν τῶν μαθηματικῶν: «ἔστω ἡ εὐθεῖα ΑΒ»· «ἔστωσαν τὰ τρίγωνα ΑΒΓ καὶ ΔΕΖ».     Τοῦ τύπου «εἶναι» ὡς ἀπαρεμφάτου χρῆσις γίνεται μόνον ὡς οὐσιαστικοῦ μετὰ τοῦ ἄρθρου «τό»· π.χ. «ὁ Θεὸς μᾶς ἔδωκε τὸ εἶναι». § 201. Ὡς μέλλων τοῦ ῥήματος «εἶμαι» ἐκτὸς τοῦ «θὰ εἶμαι» λαμβάνεται καὶ ὁ μέλλων τοῦ ῥήματος «ὑπάρχω» (θὰ ὑπάρχω, θὰ ὑπάρξω). Ἐκ τοῦ αὐτοῦ δὲ ῥήματος «ὑπάρχω» δανείζεται τὸ ῥῆμα «εἶμαι» καὶ τοὺς ἄλλους χρόνους

    Στὴν προσπάθεια αὐτὴ ἀναζητήθηκε ἡ γεωγραφικὴ θέση τῆς κοιτίδος τῆς Ἰνδοευρωπαϊκῆς γλώσσας. Προσδιορίστηκαν δεκαοκτὼ θέσεις χωρὶς νὰ πληροῦν κἀμμία προϋπόθεση γενέσεως καὶ ἀναπτύξεως μιᾶς γλώσσας σ’ ἕνα συγκεκριμένο γεωγραφικὸ χῶρο ἐπὶ ἀνάλογο χρόνο. Κἀμμία θέση δὲν εἶχε ὡς ἀρχὴ τὴν Ἰνδία καὶ πέρας τὴν Εὐρώπη ἢ καὶ ἀντίστροφα. Ἡ γένεσή της ἀπεδόθη σὲ νομάδες τῆς Κεντρικῆς Εὐρασίας, οἱ ὁποῖοι ἀσχολοῦντο μὲ τὸ κυνῆγι καὶ τὸ ψάρεμα ἢ μὲ τὴν ἐκτροφὴ κτηνῶν. Καὶ μόνον ὅτι ὅλοι ἦσαν μετακινούμενοι νομάδες, δὲν εἶχαν δυνατότητα δημιουργίας μιᾶς συγκεκριμένης γλώσσας, ἀφοῦ ὁ τόπος διαμονῆς των δὲν ἦταν σταθερός. Ἔτσι, διὰ τῆς ἀορίστου πιθανολογίας τῆς ἀβεβαιότητος, οἱ σοφοὶ ποὺ ἀσχολήθηκαν μὲ τὸ θέμα, δὲν μπόρεσαν νὰ μᾶς πείσουν γιὰ τὴν παρουσία: μιᾶς τέτοιας γλώσσας, φυλῆς, ὁμοεθνίας καὶ πολιτισμοῦ. Γιὰ τὴν ἀπόδειξη τοῦ τραγελαφικοῦ ἀδιεξόδου τῶν θεωριῶν τοῦ Ἰνδοευρωπαϊσμοῦ ἀναλύθηκαν οἱ προτεινόμενες πορεῖες ἐξαπλώσεως τῆς Ἰνδοευρωπαϊκῆς, οἱ ὁποῖες κατέληξαν νὰ ἀλληλοσυγκρούωνται καὶ