ΜΙΧΑΗΛ ΣΠΑΝΑΚΟΣ | ΕΥΠΡΟΣΗΓΟΡΟΣ

Ἀναμφιβόλως εἰς τὰ ὄμματα τῶν ἀνθρώπων τῆς ἐποχῆς ἐκείνης, ἡ ἰσχὺς τοῦ Βοναπάρτου ἦτο κολοσσιαία· ἀλλὰ διὰ τοὺς Ἕλληνας καὶ ἐν τοῖς ὁρίοις τοῦ ὁρίζοντος αὐτῶν, ἡ ἰσχὺς αὕτη ἦτο πρόσκαιρος, διότι τὸ σκῆπτρον τῆς θαλάσσης παρέμενεν εἰς τὰς χεῖρας τῆς Μεγάλης Βρεττανίας. Ἐξ ἄλλου δέ, ὅσον καὶ ἂν προσεπάθουν τότε οἱ Ἄγγλοι νὰ κερδήσωσιν τὴν ἐμπιστοσύνην τῶν Ἑλλήνων, οἱ τελευταῖοι οὗτοι, ὡς ναυτικοὶ καὶ ἔμποροι, οὐδέποτε ἠδυνήθησαν νὰ εὕρωσιν ἐν τῷ Ἀγγλικῷ ἔθνει προστασίαν τόσον συμπαθῆ καὶ τόσον ὠφέλιμον ὅσον ἡ προστασία ἐκείνη, ἀνεκτίμητα εὐεργετήματα τῆς ὁποίας εἶχεν παράσχῃ εἰς αὐτοὺς ἡ Ρωσσία. Ἡ ἀνατροπὴ λοιπόν, ἡ καταπνίξασα τὴν Ἰόνιον Πολιτείαν εἰς τὰ σπάργανα αὐτῆς, οὐχὶ μόνον δὲν ἀπεθάρρυνεν τοὺς Ἕλληνας, ἀλλὰ καὶ ἔτι πλέον συνεκέντρωσεν τὰς ἐλπίδας αὐτῶν ἐπὶ τῆς Ρωσσίας. Συμμεριζόμενος δὲ τὸ αἴσθημα τοῦτο ὁ πατήρ μου, μετ’ αὐτοῦ δὲ καὶ οἱ μᾶλλον ἰσχύοντες ἐν ταῖς νήσοις καὶ ἐν Ἑλλάδι ἄνδρες, ἐθεώρησαν τὴν γενομένην μοι τῷ 1808 πρόσκλησιν: νὰ ἀπέλθω εἰς Ρωσσίαν ὡς τὸν ἄριστον οἰων

Ὁ λαὸς ὁ ἀπόγονος τῶν Ἑλλήνων ἔνθα κατοικεῖ: τὴν Ρούμελην, τὴν Μικρὰν Ἀσίαν, τὰς Μεσογείους νήσους, τὴν Βλαχομπογδανίαν καὶ ὅσοι στενάζουσιν ὑπὸ τὴν δυσφορωτάτην τυραννίαν τοῦ Ὀθωμανικοῦ βδελυρωτάτου δεσποτισμοῦ ἢ ἐβιάσθησαν νὰ φύγωσιν εἰς ξένα βασίλεια ἵνα ἀπαλλαγῶσιν ἀπὸ τοῦ δυσβαστάκτου καὶ τοῦ βαρέος αὐτοῦ ζυγοῦ· ὅλοι, λέγω, Χριστιανοὶ καὶ Τοῦρκοι ἄνευ θρησκευτικῆς διακρίσεως, διότι ὅλοι εἰσὶν πλάσματα τοῦ Θεοῦ καὶ τέκνα τοῦ πρωτοπλάστου· στοχαζόμενοι ὅτι ὁ τύραννος ὁ ὀνομαζόμενος Σουλτᾶνος, κατέπεσεν ὁλοτελῶς εἰς τὰς βρωμερὰς θηλυμανεῖς αὐτοῦ ὀρέξεις, περιεκυκλώθη ὑπό τε τῶν εὐνούχων καὶ αἱμοβόρων ἀμαθεστάτων αὐλικῶν, ἐλησμόνησεν καὶ κατεφρόνησεν τὴν ἀνθρωπότητα, ἐσκληρύνθη ἡ καρδία αὐτοῦ κατὰ τῆς ἀθῳότητος καὶ τὸ πλέον ὡραιότερον βασίλειον τοῦ κόσμου ἔνθα ἐξυμνεῖται πανταχόθεν ἀπὸ τῶν σοφῶν κατήντησεν εἰς μίαν βδελυρὰν ἀναρχίαν. Ὁ οἱασδήποτε τάξεως καὶ θρησκείας ἄνθρωπος οὐκ ἔστιν σίγουρος, μή τε διὰ τὴν ζωὴν αὐτοῦ, μή τε διὰ τὴν τιμὴν αὐτοῦ, μή τε διὰ τὰ ὑποστατικὰ αὐτοῦ, ἀλλά:

Ἐπιγραφικὴ ἐκλήθη κατὰ τοὺς νεωτέρους χρόνους ἡ περὶ τὴν ἔρευναν καὶ μελέτην τῶν ἐπιγραφῶν τῶν ἀρχαίων λαῶν ἀσχολουμένη ἐπιστήμη· Ἑλληνικὴ δὲ ἐπιγραφικὴ εἰδικώτερον, ἡ τὰς ἀρχαίας Ἑλληνικὰς καὶ Βυζαντιακὰς ἐπιγραφὰς ἐρευνῶσα.   Ὁ περὶ τὴν Ἑλληνικὴν ἐπιγραφικὴν ἀσχολούμενος καλεῖται ἐπιγραφικὸς ἢ ἐπιγραφολόγος καὶ ἔργον αὐτοῦ εἶναι ἡ ἀνεύρεσις, περιγραφή, ἀνάγνωσις, χρονολόγησις, συμπλήρωσις, ἑρμηνεία καὶ δημοσίευσις Ἑλληνικῶν ἐπιγραφῶν, ὡς καὶ ἡ ἔρευνα τῆς ἱστορίας τῆς γενέσεως καὶ ἐξελίξεως τῆς Ἑλληνικῆς γραφῆς.   Ἕνεκα τοῦ πολυειδοῦς περιεχομένου τῶν Ἑλληνικῶν ἐπιγραφῶν, ὁ περὶ ταύτας ἀσχολούμενος πρέπει σὺν τῇ μεγάλῃ αὐτοῦ πείρᾳ καὶ ἐξοικειώσει πρὸς τὰς ἐπιγραφάς, νὰ ἔχῃ πλήρη κατὰ τὸ δυνατὸν γνῶσιν τῆς Ἑλληνικῆς γλώσσης καὶ τῶν διαλέκτων αὐτῆς, νὰ εἶναι καλὸς ἀρχαιολόγος καὶ ἱστορικός, ἔτι δὲ βαθὺς γνώστης τοῦ ἀρχαίου Ἑλληνικοῦ καὶ Βυζαντιακοῦ βίου.   Ὅθεν εἶναι εὐνόητον, ὅτι ἡ Ἑλληνικὴ ἐπιγραφικὴ δὲν εἶναι αὐτοτελὴς ἐπιστήμη, ἀλλὰ μέρος καὶ δὴ καὶ τὸ σπουδαιότατον τῶν Ἑλλην