ΜΙΧΑΗΛ ΣΠΑΝΑΚΟΣ | ΕΥΠΡΟΣΗΓΟΡΟΣ

    Ὁμολογεῖται μὲν γὰρ τὴν πόλιν ἡμῶν ἀρχαιοτάτην εἶναι καὶ μεγίστην καὶ παρὰ πᾶσιν ἀνθρώποις ὀνομαστοτάτην· οὕτω δὲ καλῆς τῆς ὑποθέσεως οὔσης, ἐπὶ τοῖς ἐχομένοις τούτων ἔτι μᾶλλον ἡμᾶς προσήκει τιμᾶσθαι. Ταύτην γὰρ οἰκοῦμεν οὐχ ἑτέρους ἐκβαλόντες οὐδ’ ἐρήμην καταλαβόντες οὐδ’ ἐκ πολλῶν ἐθνῶν μιγάδες συλλεγέντες, ἀλλ’ οὕτω καλῶς καὶ γνησίως γεγόναμεν, ὥστ’ ἐξ ἧς περ ἔφυμεν, ταύτην ἔχοντες ἅπαντα τὸν χρόνον διατελοῦμεν, αὐτόχθονες ὄντες καὶ τῶν ὀνομάτων τοῖς αὐτοῖς οἷς περ τοὺς οἰκειοτάτους τὴν πόλιν ἔχοντες προσειπεῖν· μόνοις γὰρ ἡμῖν τῶν Ἑλλήνων τὴν αὐτὴν τροφὸν καὶ πατρίδα καὶ μητέρα καλέσαι προσήκει. Καίτοι χρὴ τοὺς εὐλόγως μέγα φρονοῦντας καὶ περὶ τῆς ἡγεμονίας δικαίως ἀμφισβητοῦντας καὶ τῶν πατρίων πολλάκις μεμνημένους τοιαύτην τὴν ἀρχὴν τοῦ γένους ἔχοντας φαίνεσθαι. ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΠΟΔΟΣΙΣ     Διότι ἀποτελεῖ γενικῶς ἀνεγνωρισμένην ἀλήθειαν ὅτι ἡ πόλις ἡμῶν ἔχει καταστῆ ἀρχαιοτέρα ἐξ ὅλων τῶν Ἑλληνικῶν πόλεων καὶ μεγίστη κατ’ ἔκτασιν καὶ ἐνδοξοτέρα μεταξὺ τῶν πόλεων ὅλου τ

Κεφάλαιον Δ´: μυθολογικαὶ καὶ ἱστορικαὶ παραδόσεις· κτίσις καὶ περιπέτειαι πολιτικαὶ τοῦ Βυζαντίου.    Ὑπόνομον διορύξαντος τοῦ Φιλίππου, κατὰ τὸν Στέφανον τὸν Βυζάντιον, καὶ μέλλοντος ἤδη ἀναδῦναι ἐντὸς τῆς πόλεως, σκότους ὄντος, ἀνέλαμψεν αἴφνης ἡ σελήνη, ἐν ᾧ ἀφ’ ἑτέρου καὶ οἱ κύνες, αἰσθόμενοι τῶν ὑπορυττόντων, διήγειραν, ὠρυόμενοι δεινῶς, τὴν προσοχὴν τῶν φυλάκων. Ἀποτυχούσης δὲ οὕτω τῆς πράξεως, οἱ Βυζάντιοι, ἀποδόντες τὸ θαῦμα εἰς τὴν Φωσφόρον θεὰν Ἑκάτην, τό τε ἄγαλμα αὐτῆς ἐν τῷ Βοσπορίῳ λιμένι ἱδρύσαντο, Φωσφόριον αὐτὸν προσονομάσαντες, καὶ σύμβολον τῆς πόλεως αὑτῶν ἔλαβον, ὡς εἴπομεν, τὴν ἡμισέληνον. ΣΧΟΛΙΟΝ Ἡ Ἑλληνικὴ προέλευσις τῆς Τουρκικῆς σημαίας · ἡ Ἑλληνικὴ ἡμισέληνος.

  Η ΑΠΑΝΤΗΣΙΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ “IBRAHIM”     Αὐτὸ ποὺ μᾶς φοβερίζεις, νὰ μᾶς κόψῃς καὶ κάψῃς τὰ καρποφόρα μας δένδρα, δὲν εἶναι τῆς πολεμικῆς ἔργον· διότι τὰ ἄψυχα δένδρα οὐδεμίαν ἐναντίωσιν ἐπιφέρουν· μόνον οἱ ἄνθρωποι ποὺ ἐναντιοῦνται, ἔχουν στρατεύματα καὶ καταδυναστεύουν· καὶ αὐτὸ εἶναι τὸ δίκαιον τοῦ πολέμου μὲ τοὺς ἀνθρώπους καὶ ὄχι μὲ τὰ ἄψυχα δένδρα. Ὄχι τοὺς κλάδους νὰ μᾶς κόψῃς, ὄχι τὰ δένδρα, ὄχι τοὺς οἴκους ποὺ μᾶς ἔκαψες: μόνον πέτρα ἐπάνω εἰς πέτραν νὰ μὴ μείνῃ, ἡμεῖς δὲν προσκυνοῦμεν. Τὰ δένδρα μας ἂν τὰ κόψῃς καὶ τὰ κάψῃς, τὴν γῆν δὲν θὰ τὴν κατακυριεύσῃς · ἡ ἴδια ἡ γῆ ποὺ τὰ ἔθρεψεν, αὐτὴ ἡ ἴδια γῆ παραμένει ἰδική μας καὶ τὰ δημιουργεῖ ἐκ νέου. Μόνον εἷς Ἕλλην νὰ ἀπομείνῃ, πάντοτε θὰ πολεμῶμεν . Μ ὴ ἐλπίζῃς ὅτι τὴν γῆν μας θὰ τὴν κάμῃς ἰδικήν σου· ἀπόβαλέ το ἀπὸ τὸν νοῦν σου. ΠΗΓΗ Κολοκοτρώνης Θ., διήγησις συμβάντων τῆς Ἑλληνικῆς φυλῆς ἀπὸ τοῦ 1770 μέχρι τοῦ 1836, τύποις Χ. Νικολαΐδου Φιλαδελφέως, Ἀθῆναι, 1846, προλεγόμενα: ΙΘ´ , διορθ. καὶ συμπλ.: Δρόσος Π., Σπανάκο

  ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ | ΑΤΤΙΚΗ ΔΙΑΛΕΚΤΟΣ     Ἐννοητέον ὅτι τῇ θηλείᾳ καὶ τῇ τῶν ἀρρένων φύσει εἰς κοινωνίαν ἰούσῃ τῆς γεννήσεως ἡ περὶ ταῦτα ἡδονὴ κατὰ φύσιν ἀποδεδόσθαι δοκεῖ, ἀρρένων δὲ πρὸς ἄρρενας ἢ θηλειῶν πρὸς θηλείας παρὰ φύσιν.   ΝΕΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ | ΔΗΜΟΤΙΚΗ     Πρέπει νὰ γίνῃ κατανοητὸ ὅτι ἡ φύση ὠθεῖ τὰ θηλυκὰ νὰ ἔρχωνται σὲ ἐπαφὴ μὲ τὰ ἀρσενικὰ λόγῳ τῆς ἀνάγκης ἀναπαραγωγῆς καὶ ὅτι αὐτὴ ἡ ἡδονὴ ἔχει δοθῆ σύμφωνα μὲ τὴν φύση, ἐνῷ ἡ ἐπαφὴ τῶν ἀρσενικῶν μὲ ἀρσενικὰ καὶ τῶν θηλυκῶν μὲ θηλυκὰ θεωρεῖται παρὰ φύσιν.