ΜΙΧΑΗΛ ΣΠΑΝΑΚΟΣ | ΕΥΠΡΟΣΗΓΟΡΟΣ

  III. Τύποι ἀντιλήψεως τῆς ζωῆς  Ἡ ἡρωικὴ ἀντίληψις τῆς ζωῆς       Πουθενὰ δὲν φαίνεται περισσότερον ἡ ὑπερηφάνεια τοῦ ἡρωικοῦ ἀνθρώπου, παρὰ εἰς τὸν τρόπον ποὺ διεξάγει τοὺς λεγομένους ἀγῶνας ἰδεῶν. Δὲν ἀποβλέπει ποτὲ εἰς τό: νὰ νικήσῃ. Τί θὰ εἰπῇ: νὰ νικήσῃ; Νὰ δεχθοῦν τὰς ἀπόψεις του; Συμφορά! Ὁ ἴδιος ξέρει: τί τοῦ ἐστοίχισεν, ὥσπου νὰ καταλήξῃ εἰς αὐτάς, τί τόλμη ἐχρειάσθη – “sapere aude”: λέγει ὁ ἀρχαῖος ποιητὴς – καὶ τί ἐσωτερικὴν ὡρίμανσιν προϋποθέτει. Ἔτσι ἀνησυχεῖ μᾶλλον, παρὰ ποθεῖ ἐκεῖνον ποὺ θὰ τὰς δεχθῇ κατ’ ἐπιταγὴν ἢ ὡς προϊὸν μιᾶς συντόμου συζητήσεως.     Διὰ νὰ ἀποκτήσῃ μήπως ὀπαδούς; Εἶναι ἀληθές, ὅτι πολλοὶ αἰσθάνονται τὴν ἀνάγκην νὰ κάμνουν προπαγάνδαν διὰ τὰς ἰδέας των, ὡσὰν νὰ φοβῶνται, ὅτι δὲν θὰ εἶναι ὀρθαί, ἂν δὲν τὰς ἀνεγνώριζαν καὶ ἄλλοι, κατὰ τὸ δυνατὸν πολυαριθμότεροι. Ἀλλὰ ἐκεῖνος γνωρίζει ὅτι: σημασίαν δὲν ἔχει τὸ περιεχόμενον τῶν ἰδεῶν ἑνὸς ἀνθρώπου, ἀλλὰ ἡ ψυχικὴ δύναμις μὲ τὴν ὁποίαν τὰς κατέκτησε καὶ τὰς κατέχει· ὄχι τὸ «τί πιστεύεις», ἀλλὰ τὸ

       Ὅλοι οἱ λαοὶ εἰς τοὺς ὁποίους ἐδώκαμεν τὸν Χριστιανισμόν, ἀπεσπάσθησαν ὅλοι, διότι: ὅλοι μᾶς ἐπολέμησαν λυσσωδῶς, ὅλοι μᾶς πολεμοῦν θρησκευτικῶς, ὅλοι οἱ ἀδελφοὶ λαοὶ μᾶς ἔχουν καταδικάσει εἰς φάγωμα καὶ εἰς θάνατον· καὶ ἂν εἶναι καί τινες πληθυσμοὶ ποὺ δὲν τὸ ἔκαμαν ἀκόμη, εἶναι διότι δὲν τοὺς ἔβαλαν ἀκόμη νὰ τὸ κάμουν, ὅπως θὰ τὸ κάμουν στὸ τέλος βεβαίως. Διότι αἱ θρησκεῖαι: δὲν ἀδελφώνουν θηρία, δὲν ἀδελφώνουν τίποτε. Μόνον τὰ συμφέροντα πλησιάζουν λαοὺς καὶ μόνον ἡ δύναμις ἐπιβάλλει φαινομενικὰς ἀδελφώσεις. Διότι εἶναι ζητήματα φυλῶν καὶ αἱ φυλαί: οὔ τε χάνονται, οὔ τε ἀλλάζονται· ἀργὰ ἢ γρήγορα θὰ θέλῃ ἡ καθεμία νὰ αὐτοϋπάρξῃ, ἂν ἔχῃ τὰς δυνάμεις πρὸς αὐτό.     Ἑπομένως, ὅ,τι ἔκαμε, κάμνει καὶ θὰ κάμῃ ἡ φύσις καὶ ὁ χρόνος. Καιρὸς νὰ προκάμωμεν ἐμεῖς, πρὶν μᾶς ξεκάμουν οἱ ἀδελφοὶ Χριστιανοί, ἀπαλλασσόμενοι ἐμεῖς σάπιων παπουλικῶν βλακιστάτων ἰδεῶν ὅτι ἔχομεν δυνάμεις διὰ τῆς θρησκείας· ἀποκόπτοντες ἐμεῖς κάθε ξένον, αὔριον βέβαιον πολέμιον, ἀποκοπτόμενοι καὶ ξεχωριζόμενοι ἀπ

      Τίς γὰρ αὐτῶν νόος ἢ φρήν; Δήμων ἀοιδοῖσι πείθονται καὶ διδασκάλῳ χρείονται ὁμίλῳ, οὐκ εἰδότες ὅτι: οἱ πολλοὶ κακοί· ὀλίγοι δὲ ἀγαθοί. ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΠΟΔΟΣΙΣ     Ποιός εἶναι ὁ νοῦς καὶ ποιό τὸ λογικὸ αὐτῶν; Πείθονται ἀπὸ τοὺς ἐλαφρόμυαλους ἀοιδοὺς τοῦ λαοῦ καὶ ἔχουν ἀνάγκη γιὰ δάσκαλο τὸν ὄχλο, μὴ ξέροντας ὅτι: πολλοὶ εἶναι οἱ κακοήθεις καὶ λίγοι εἶναι οἱ ἐνάρετοι. ΠΗΓΗ Ἡράκλειτος, τὰ ἀποσπάσματα, ἐκδόσεις «Καραβίας», Ἀθῆναι, 1971, σελ. 52.

    Ὁ Ἀλέξανδρος ἀρχίζει τὴν πραγματικὴ Ἑλληνικὴ ἱστορία. Ντροπή σας νὰ συζητῆτε μὲ τὸν Σκυλλόφραγκον, ἂν ἡ Μακεδονική σας γῆ εἶναι δική σας γῆ. Καὶ νὰ τὸν πείσῃς, δὲν τὸν πείθεις τὸν λῃστή· ἢ μόνος του ἢ μὲ σμπίρους βαλτοὺς θὰ προσπαθήσῃ νὰ σᾶς πάρῃ κάθε γῆ. Οἱ πολιτισμοὶ ποὺ σᾶς ἔμαθαν οἱ δασκαλοτσούσηδες νὰ προσκυνῆτε μπρούμυτα, σᾶς καμπανίζουν κατάμουτρα μὲ ἄγρια χαστούκια. Ἡ μόνη δικαιοσύνη εἶναι τὸ σπαθί.     Καὶ εἶναι ἀνήθικον καὶ ἄσκοπον καὶ τὸ νὰ σᾶς δώσουν καὶ τὸ νὰ δεχθῆτέ τι. Καὶ νὰ σᾶς δώσουν, ἂν εἶσθε σάπιοι, ὁ πρῶτος δυνατὸς θὰ σᾶς τὸ πάρῃ. Τὸ ἠθικὸν εἶναι: ἂν εἶσθε σάπιοι, νὰ σᾶς ξεπατώσουν καὶ καθαρίσουν τὴν γῆ. Φιλᾶτε τὴν γῆ σας καὶ τὴν τιμή της μόνον μὲ σπαθί.     Παῦστε σαπιοδάσκαλοι καὶ σαπιορήτορες – ἀναφορατζῆδες – νὰ ἐξευτελίζητε τὴν φυλή. Παῦστε παλῃόγρῃες: τὶς κλᾶψες, τὰ σάλια, τὰ μελάνια· καὶ πιάστε τὸ σπαθί. Τὰ πάντα στὴν ζωὴ – ἡ φύσις τὸ λέει – κατακτῶνται μὲ τὸ σπαθί· καὶ ἔτσι εἶναι καὶ μόνον ἔτσι πρέπει νὰ εἶναι.       ΠΗΓΗ Γιαννόπουλος Π., ἔκκλησ

      Ἑλληνικὴ φυλή, οἱ Ἕλληνες τῆς Εὐρώπης – οἱ φωστῆρές σου – σοῦ ἔκαμαν τὸ τρομερώτερο καὶ ἀγριώτερο κακό. Αὐτοὶ μὲ τοὺς δασκαλοτσούσηδες καὶ τοὺς κουτσουροκαλλιτέχνες σου σὲ βούλιαξαν στὴν φραγκοσκλαβιά. Καὶ οἱ τρισελεεινοὶ ἀτιμασταὶ τῆς φυλῆς, οἱ ἐλεύθεροι πρῶτοι πρῶτοι καὶ οἱ σκλάβοι δεύτεροι καὶ οἱ ἐλεεινότεροι ὅλων οἱ ἐξωφραγκοπάροικοι: τὰ ἔχασαν καὶ τὰ ἔχαψαν ὅλα, ἀλάλιασαν ἐντελῶς, αὐτοπεριεφρόνησαν ὅλοι τοὺς ἑαυτούς των εἰς τὸ ἔσχατον ὅριον, ἔχασαν κάθε φιλοτιμία καὶ κάθε ἀνθρωπισμό, ἐδίδαξαν καὶ ἔσκυψαν καὶ ἐγονάτισαν τὴν φυλὴν ὁλόκληρον εἰς ἀνδραποδώδη προσκυνημὸν τοῦ Φράγκου καὶ σύμπαντες τρίβοντες τὸ μουσοῦδί των εἰς τὸ χῶμα μέχρι γδαρσίματος καὶ αἱματώματος καὶ φιλοῦντες τὶς ἀγριοπαποῦτσες τοῦ σκυλόφραγκου κατώρθωσαν ὥς τε νὰ μὴ ἀκούεται ἀπ’ ἄκρου εἰς ἄκρον τῆς φυλῆς παρὰ ὁ ἐλεεινὸς ἱκετήριος ψαλμός: «σῶσον, ἐλέησόν μας, Φράγκε· σύ: ὁ φωστήρ, ὁ θεὸς καὶ σωτὴρ ἡμῶν...».     ΠΗΓΗ Περικλῆς Γιαννόπουλος - Ἔκκλησις πρὸς τὸ πανελλήνιον κοινὸν (Ἀθῆναι) (1907) (Ἔκδοσις: Ἰ.

    Ἄλλους γάρ τινας ἄντικρυς φίλους ἀριθμοὺς καλοῦσιν ἐν τῷ προσοικειοῦν τάς τε ἀρετὰς καὶ τὰς ἀστείας ἕξεις τοῖς ἀριθμοῖς , οἷον τὸν σπδ ´ καὶ τὸν σκ ´· γεννητικὰ γὰρ ἀλλήλων τὰ ἑκατέρου αὐτῶν μέρη κατὰ τὸν τῆς φιλίας λόγον , ὡς Πυθαγόρας ἀπεφήνατο , ἐρομένου γάρ τινος « τί ἐστι φίλος » εἶπεν « ἕτερος ἐγώ », ὅπερ ἐπὶ τούτων τῶν ἀριθμῶν δείκνυται . ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΠΟΔΟΣΙΣ     Φανερῶς ἀποκαλοῦν κἄποιους ἄλλους ἀριθμοὺς « φιλίους », διότι παρωμοίαζον τὶς ἀρετὲς καὶ τὶς εὔθυμες διαθέσεις καὶ τὶς ἐπιδεξιότητες μὲ τοὺς ἀριθμούς , ὅπως τὸν ἀριθμὸ «284» καὶ τὸν ἀριθμὸ «220»· διότι : τὰ μέρη καθενὸς ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς δύο ἀριθμοὺς γεννοῦν τὸν ἄλλον μὲ βάση τὴν σχέση τῆς φιλίας , ὅπως ἀπεφάνθη ὁ Πυθαγόρας , ὅταν τὸν ἠρώτησε κἄποιος « τί εἶναι φίλος » καὶ ἀπήντησεν « ἕτερος ἐγώ », κἄτι ποὺ ἐμφανίζεται σὲ αὐτοὺς τοὺς ἀριθμούς . ΣΧΟΛΙΟΝ     Οἱ διαιρέτες τοῦ «284» εἶναι οἱ ἑξῆς : 1, 2, 4, 71, 142· τὸ ἄθροισμα αὐτῶν ἰσοῦται μὲ «220». Οἱ διαιρέτες τοῦ «220» εἶναι οἱ ἑξῆς : 1, 2, 4, 5,