ΜΙΧΑΗΛ ΣΠΑΝΑΚΟΣ | ΕΥΠΡΟΣΗΓΟΡΟΣ

Καθ’ ὅλην τὴν διάρκειαν τοῦ καθεστῶτος τῆς 21ης Ἀπριλίου 1967, ἐπὶ ἑπτὰ συνεχῆ ἔτη, ὁ Κωνσταντῖνος Καραμανλῆς ἀπολαμβάνει τὴν οἰκονομικὴν εὔνοιαν τὴν ὁποίαν παρέχουσιν αὐτῷ αἱ κυβερνήσεις τοῦ καθεστῶτος. Ἰδιόχειρος δήλωσις τοῦ Νικολάου Μακαρέζου Πρὸς τὸν δικηγόρον κύριον Παναγιώτην Χαρίτον εἰς Ῥόδον. Ἐν φυλακαῖς Κορυδαλλοῦ τῇ 20ῇ Αὐγούστου 1984. Κύριε Χαρίτε, ἐν ὄψει τῆς ἐκκρεμούσης δίκης τὴν ὁποίαν διεξάγετε διὰ λογαριασμόν μου εἰς τὸ Εὐρωπαϊκὸν δικαστήριον, παρακαλῶ νὰ καταστήσητε γνωστὰ καὶ τὰ ἀκόλουθα, ἀναφορικῶς πρὸς τὰς σχέσεις τοῦ καθεστῶτος ἡμῶν μετὰ τοῦ κυρίου Κωνσταντίνου Καραμανλῆ. Πέραν τῶν γνωστῶν προτάσεων, τὰς ὁποίας ὁ κύριος Κωνσταντῖνος Καραμανλῆς ἔκαμεν πρὸς ἐμὲ προσωπικῶς, τὸν Νοέμβριον τοῦ 1973 διὰ πολιτικὴν συνεργασίαν · αἱ μηνιαῖαι χρηματικαὶ χορηγήσεις εἰς συνάλλαγμα, αἱ ὁποῖαι κατὰ τὴν διάρκειαν τῶν κυβερνήσεων ἡμῶν ἀπεστέλλοντο ἐν Παρισίοις διὰ τῆς Τραπέζης τῆς Ἑλλάδος πρὸς τὸν κύριον Κωνσταντῖνον Καραμανλῆν καὶ αἱ ὁποῖαι εἶχον τοιοῦτο

Νὰ γνωρίζητε ὅτι, ἂν τρέξωμεν νὰ σώσωμεν τὴν Μακεδονίαν, ἡ Μακεδονία θὰ σώσῃ ἡμᾶς. Θὰ σώσῃ ἡμᾶς ἀπὸ τὴν δυσωδίαν ἔνθα κυλιόμεθα, θὰ σώσῃ ἡμᾶς ἀπὸ τὴν κατάστασιν τῆς μετριότητος, θὰ λυτρώσῃ ἡμᾶς ἀπὸ τὸν αἰσχρὸν ὕπνον, θὰ ἐλευθερώσῃ ἡμᾶς. Ἂν τρέξωμεν νὰ σώσωμεν τὴν Μακεδονίαν, ἡμεῖς θὰ σωθῶμεν. Ὁραματίζομαι νὰ φυτρώνῃ ἡ νέα γενεὰ Ἑλλήνων, ἡ ὑμετέρα γενεά, Ἑλληνόπαιδες, ἡ μεμεγαλυμμένη εἰς τὰ αἵματα, ἡ τεθραμμένη μετὰ πολέμων, ἥ τις μάχεται κατὰ τῶν τεραστίων κινδύνων, ἡ γενεὰ ζωντανῶν καὶ τολμηρῶν καὶ ἀτρομήτων, ἥ τις ὁρμᾷ εἰς τὸ σωτήριον φῶς.

Κανόνες ὀρθογραφίας τῆς νέας Ἑλληνικῆς συζητηθέντες ἐν τῇ ἀκαδημίᾳ Ἀθηνῶν Ἔχω γράψει, ἔχω λύσει, ἔχω ἔλθει, ἔχω λυθῆ, ἔχω γραφῆ, ἐκ τῶν ἐνεργητικῶν δῆλα δὴ ἀπαρεμφάτων: γράφειν, λύσειν, ἐλθεῖν, ἐκπίπτοντος τοῦ τελικοῦ «νῦ» ἢ ἐκ τῶν παθητικῶν ἀπαρεμφάτων: λυθῆναι, γραφῆναι, ἐκπιπτούσης τῆς τελικῆς συλλαβῆς «-ναι». Ἀλλ’ οὐχί: ἔχω γράψῃ, ἔχω λύσῃ, ἔχω ἔλθῃ, ἔχω λυθῇ, ἔχω γραφῇ ἐκ τῆς ὑποτακτικῆς δῆλα δὴ τῆς ἐνεργητικῆς καὶ τῆς παθητικῆς φωνῆς. Τὸ διάγραμμα δῆλα δὴ τῆς ἐπιτροπῆς θεωρεῖ ἐσφαλμένην τὴν μετὰ ὑπογεγραμμένου «ἰῶτα» γραφὴν τοῦ δευτέρου ῥηματικοῦ τύπου ἀμφοτέρων τῶν περιφράσεων, εἴ τε ἐνεργητικαὶ εἶναι αὗται εἴ τε παθητικαί, τοῦ θεωρουμένου ὡς καθαρῶς τύπου ὑποτακτικῆς, καὶ θεωρεῖ ὡς μόνην ὀρθὴν τὴν ἐκ τοῦ ἀπαρεμφάτου προερχομένην καὶ λήγουσαν εἰς «-ει» ἐν ἐνεργητικῇ περιφράσει καὶ «-ῆ» ἐν παθητικῇ περιφράσει. Καὶ ὅμως ἀμφότεραι εἶναι ὀρθαὶ καὶ ὑπὲρ ἀμφοτέρων ὑπεστηρίχθησαν σοβαρὰ ἐπιχειρήματα. Ἡμεῖς μάλιστα γράφοντες καὶ διδάσκοντες ὑπεστηρίξαμεν ἐν παντὶ χρόνῳ τὴν δευτέραν ὡ