ΜΙΧΑΗΛ ΣΠΑΝΑΚΟΣ | ΕΥΠΡΟΣΗΓΟΡΟΣ

Μαγνήσιο     Ἡ ἔλλειψη μαγνησίου γίνεται ὁλοένα καὶ πιὸ συχνὴ στοὺς ἀσθενεῖς μὲ καρδιακὴ ἀνεπάρκεια λόγῳ τῆς φτωχῆς διατροφικῆς πρόσληψης καὶ τῆς χρήσης διουρητικῶν ( Gums , 2004). Ἡ ὑπομαγνησιαιμία ἀναφέρθηκε στὸ 12% τῶν ἀσθενῶν μὲ καρδιακὴ ἀνεπάρκεια ποὺ λάμβαναν φουροσεμίδη. Οἱ σχετιζόμενοι μὲ αὐτὸ παράγοντες ἦταν: ὁ διαβήτης, τὰ χαμηλὰ ἐπίπεδα ἀσβεστίου καὶ νατρίου, ἡ κακοήθης νόσος καὶ ὁ ὑψηλὸς πυρετός. Τὰ χαμηλὰ ἐπίπεδα μαγνησίου εἶναι ἐπ’ ἴσης σύνηθες φαινόμενο σὲ ἀσθενεῖς μέ: ὑψηλὴ ἀρτηριακὴ πίεση, καρδιακὴ προσβολὴ καὶ ἀλκοολισμὸ ( Chakraborti et al ., 2002).     Τὰ διουρητικὰ ποὺ χρησιμοποιοῦνται γιὰ τὴν ἀντιμετώπιση τῆς καρδιακῆς ἀνεπάρκειας αὐξάνουν τὴν ἀπέκκριση τοῦ μαγνησίου. Ἡ ἔλλειψη μαγνησίου ἐπιδεινώνει τὶς ἀλλαγὲς στὴν συγκέντρωση τῶν ἠλεκτρολυτῶν, καθὼς προκαλεῖ μία θετικὴ γιὰ τὸ νάτριο καὶ ἀρνητικὴ γιὰ τὸ κάλιο ἰσορροπία. Ἐπειδὴ τὰ ἀνεπαρκῆ ἐπίπεδα μαγνησίου σχετίζονται μὲ δυσοίωνη πρόγνωση, τὰ ἐπίπεδα τοῦ ἰδίου στὸ αἷμα πρέπει νὰ ἐκτιμῶνται καὶ νὰ θεραπεύωντ