Κωνσταντῖνος Κουτρουβέλης - Ἡ ἀπάτη τῆς Ἰνδοευρωπαϊκῆς καὶ ἡ Ἑλληνικὴ μητέρα γλῶσσα

    Στὴν προσπάθεια αὐτὴ ἀναζητήθηκε ἡ γεωγραφικὴ θέση τῆς κοιτίδος τῆς Ἰνδοευρωπαϊκῆς γλώσσας. Προσδιορίστηκαν δεκαοκτὼ θέσεις χωρὶς νὰ πληροῦν κἀμμία προϋπόθεση γενέσεως καὶ ἀναπτύξεως μιᾶς γλώσσας σ’ ἕνα συγκεκριμένο γεωγραφικὸ χῶρο ἐπὶ ἀνάλογο χρόνο. Κἀμμία θέση δὲν εἶχε ὡς ἀρχὴ τὴν Ἰνδία καὶ πέρας τὴν Εὐρώπη ἢ καὶ ἀντίστροφα. Ἡ γένεσή της ἀπεδόθη σὲ νομάδες τῆς Κεντρικῆς Εὐρασίας, οἱ ὁποῖοι ἀσχολοῦντο μὲ τὸ κυνῆγι καὶ τὸ ψάρεμα ἢ μὲ τὴν ἐκτροφὴ κτηνῶν. Καὶ μόνον ὅτι ὅλοι ἦσαν μετακινούμενοι νομάδες, δὲν εἶχαν δυνατότητα δημιουργίας μιᾶς συγκεκριμένης γλώσσας, ἀφοῦ ὁ τόπος διαμονῆς των δὲν ἦταν σταθερός. Ἔτσι, διὰ τῆς ἀορίστου πιθανολογίας τῆς ἀβεβαιότητος, οἱ σοφοὶ ποὺ ἀσχολήθηκαν μὲ τὸ θέμα, δὲν μπόρεσαν νὰ μᾶς πείσουν γιὰ τὴν παρουσία: μιᾶς τέτοιας γλώσσας, φυλῆς, ὁμοεθνίας καὶ πολιτισμοῦ. Γιὰ τὴν ἀπόδειξη τοῦ τραγελαφικοῦ ἀδιεξόδου τῶν θεωριῶν τοῦ Ἰνδοευρωπαϊσμοῦ ἀναλύθηκαν οἱ προτεινόμενες πορεῖες ἐξαπλώσεως τῆς Ἰνδοευρωπαϊκῆς, οἱ ὁποῖες κατέληξαν νὰ ἀλληλοσυγκρούωνται καὶ νὰ ἀλληλοεξουδετερώνωνται· ὁπότε μοιραῖα δὲν ἄφηναν περιθώρια ὑπάρξεως. Ὅλα αὐτὰ ὁδήγησαν τὸ θέμα τοῦ Ἰνδοευρωπαϊσμοῦ στὸ τέλος του καὶ στὸν θάνατό του. Γιὰ νὰ ἐνισχυθοῦν τὰ ἀποδεικτικὰ στοιχεῖα τοῦ τέλους τοῦ Ἰνδοευρωπαϊσμοῦ, ἀναλύθηκαν οἱ δεσμοὶ ποὺ πιθανὸν νὰ ὑπῆρχαν μεταξὺ Εὐρώπης καὶ Ἰνδιῶν σὲ κἄποια περίοδο τῶν προϊστορικῶν χρόνων· ἀλλὰ δὲν προέκυψε τίποτε θετικό. Ὁπότε τελικὰ ἔπρεπε νὰ βρεθῇ ἡ πραγματικὴ ἀρχὴ καὶ κοιτὶς τῶν γλωσσῶν τοῦ κόσμου, ἡ ὁποία δὲν ἦταν ἄλλη ἀπὸ τὴν Ἑλληνικὴ ποὺ ξεκινάει ἀπὸ τὴν Ἄργισσα τῆς Λαρίσης καὶ τὸ Σέσκλο τῆς Μαγνησίας τὸ ἔτος 8200 καὶ 7805 πρὸ Χριστοῦ· ἀπὸ τὰ νησιὰ τοῦ Αἰγαίου καὶ τὴν Κρήτη ταξιδεύει πρὸς Βορρᾶν διὰ τοῦ Ἀξιοῦ καὶ τοῦ Μοράβα ποταμοῦ καὶ φθάνει στὴν Βίνιτσα τοῦ Δουνάβεως περὶ τὸ ἔτος 4200 πρὸ Χριστοῦ, ἀπ’ ὅπου ἐξαπλώνεται πρὸς Κεντρικὴν καὶ Δυτικὴν Εὐρώπην φθάσασα καὶ στὴν Γκλοζὲλ τῆς Γαλλίας· ἀλλὰ καὶ ἡ Ἀνατολὴ δὲν μένει παραπονουμένη, ἀφοῦ ἀπὸ τὴν Κολχίδα τοῦ Εὐξείνου Πόντου εἰσδύει πρὸς τὴν Περσία καὶ τὴν Ἰνδία, προσφέροντάς τους βοήθεια γιὰ τὴν συγκρότηση τῆς Ζενδικῆς καὶ τῆς Σανσκριτικῆς γλώσσας.

   Ἀπόδειξη τῆς ἐπιτευχθείσης ἐπιδράσεως τῆς Ἑλληνικῆς μητέρας γλώσσας ἐπὶ τῶν ἄλλων γλωσσῶν παρέχεται ἀπὸ τὴν συγκριτικὴ μελέτη μερικῶν λέξεων:

• τὸ Ἑλληνικὸν «ἐστί»: στὰ Σανσκριτικὰ καὶ Ζενδικὰ εἶναι “asti”· στὰ Λατινικὰ “est”· στὰ ἀρχαῖα Γερμανικὰ “ist”· στὰ Περσικὰ “est”· στὰ Σλοβενικὰ (Δυτικὰ τοῦ Βελιγραδίου, ὅπου εἶναι ἡ Βίνιτσα) “jesti”.

• τὸ Ἑλληνικὸν «ἵστημι»: στὰ Σανσκριτικὰ εἶναι “stami”· στὰ Ζενδικὰ “histami”· στὰ Λατινικὰ “sto” · στὰ ἀρχαῖα Γερμανικὰ “stam”.

• τὸ Ἑλληνικὸν «δίδωμι»: στὰ Σανσκριτικὰ εἶναι “dadam”.

• τὸ Ἑλληνικὸν «φέρωμι»: στὰ Σανσκριτικὰ εἶναι “farami”· στὰ Λατινικὰ “fero”· στὰ Ἀρμενικὰ (στὴν γειτονιὰ τῆς Ζενδικῆς) “perem”.

• τὸ Ἑλληνικὸν «ἀδελφὸς» γιὰ τὸν ὁποῖον ἡ πανάρχαια Ἑλληνικὴ λέξη ἦτο «φράτωρ» ἢ «φρατήρ»: στὰ Σανσκριτικὰ “bhratar”· στὰ Ζενδικὰ “pratar”· στὰ Περσικὰ “prader”· στὰ Γοτθικὰ “brothar”· στὰ ἀρχαῖα Γερμανικὰ “bruader”· στὰ Κελτικὰ “brathor” ἢ “bruader”· στὰ Ἀγγλικὰ “brother”· στὰ Σλαυϊκὰ “bratru”· στὰ Ρωσσικὰ “bratusca”.

   Ἡ σύγκριση ἑνὸς ἀντικειμένου πάντα γίνεται σὲ σχέση μὲ κἄποιο πρωτότυπο ἢ ἀρχαιότερο, τὸ ὁποῖο ἀποτελεῖ τὴν βάση. Οἱ γλωσσολόγοι ὅμως, τιμῆς ἕνεκεν φαίνεται, ἄρχισαν τὴν σύγκριση μὲ βάση τὴν Σανσκριτικὴ γλῶσσα, ἡ ὁποία διεμορφώθη σὲ λυρικὴ ποίηση περὶ τὸν 7ον αἰῶνα πρὸ Χριστοῦ, ἀγνοήσαντες τὶς χιλιετίες προϋπάρξεως τῆς Ἑλληνικῆς γλώσσας καὶ γραφῆς, ἡ ὁποία δικαιωματικὰ ἦταν τὸ πρωτότυπο πρὸς τὸ ὁποῖο ἔπρεπε νὰ συγκριθοῦν ὅλες οἱ ἄλλες γλῶσσες, ὅπως γίνεται δειγματολογικὰ πιὸ πάνω καὶ ἀποδεικνύεται ἡ φυσικὴ πορεία συγγενείας τῶν γλωσσῶν. Τὸ ψέμα ὅμως δὲν μπόρεσε νὰ συντηρηθῇ περισσότερο καὶ ἤδη οἱ δημιουργοὶ τῆς Ἰνδοευρωπαϊκῆς ὁμογλωσσίας τὸ ὅλον θέμα ἐδῶ καὶ δεκαετίες τὸ χαρακτηρίζουν “grosse taschung” (μεγάλο λάθος), ὅπως ἀναφέρει ὁ Ἀπόστολος Γάτσιας στὴν σελίδα 5354 τοῦ ὑπ’ ἀριθ. 94/1989 τεύχους τοῦ Δαυλοῦ· καὶ στὴν συνέχεια συμπληρώνει: «ἤδη στὸ Α´ διεθνὲς Θρᾳκολογικὸ συνέδριο τῆς Ῥώμης (Noi Tracii, Δεκ. 1978, Anul. IV 41) καὶ στὸ Β´ διεθνὲς συνέδριο Πρό-πρωτοϊστορίας τῆς Μεσογείου στὸ Ἄμστερνταμ (21-11-1990) ἀποκαλύφθηκε ὅτι ἡ Ἑλληνικὴ γλῶσσα παρουσιάζει χρονικὴ προτεραιότητα πολλῶν αἰώνων πρὶν ἐμφανισθοῦν ἡ Σανσκριτικὴ καὶ ἡ Λατινικὴ καὶ λοιπὲς γλῶσσες, ὥς τε ἡ Ἑλληνικὴ εἶναι ἀναμφισβήτητα μητέρα γλῶσσα τῶν γλωσσῶν αὐτῶν...». (Θρᾳκολογία: τόμος Β´, σελὶς 100). Ἀποδεικνύεται λοιπὸν καθαρὰ ὅτι ἡ Ἑλληνικὴ γλῶσσα εἶναι ἡ μητέρα ὅλων τῶν γλωσσῶν καὶ χρονολογεῖται τοὐλάχιστον πρὶν ἀπὸ τὸ 8000 περίπου πρὸ Χριστοῦ μὲ κυρίαν κοιτίδα γενέσεως: τὸ Σέσκλο, τὴν Ἄργισσα, τὰ νησιὰ τοῦ Αἰγαίου καὶ τὴν Κρήτη. 

ΠΗΓΗ

Δαυλός: τεῦχος 150, σελὶς 9848, Ἰούνιος 1994.