Κωνσταντῖνος Τριανταφυλλίδης - Ἡ γενετικὴ καταγωγὴ τῶν Ἑλλήνων

Η ΓΕΝΕΤΙΚΗ ΣΥΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ 

Οἱ μελέτες τῆς γενετικῆς σύστασης τῶν σημερινῶν κατοίκων τῆς Ἑλλάδος μὲ ποικίλους γενετικοὺς δεῖκτες ἀποκάλυψαν ὅτι ὁ Ἑλληνικὸς πληθυσμὸς εἶναι παμμεικτικός, δῆλα δὴ οἱ γάμοι γίνονται τυχαίως καὶ δὲν ὑπάρχουν οὐσιαστικὲς διαστρωματώσεις σὲ ὑποπληθυσμούς· ἐπιπροσθέτως, οἱ κάτοικοί της ἔχουν ὑψηλότερες τιμὲς γενετικῆς ποικιλότητας ἀπὸ κατοίκους τῆς Κεντρικῆς καὶ Βόρειας καὶ Δυτικῆς Εὐρώπης· αὐτὸ ἀποδεικνύει ὅτι πληθυσμιακὲς ὁμάδες – ἀπὸ τὴν Μέση Παλαιολιθικὴ ἐποχὴ μέχρι καὶ σχετικὰ πρόσφατα – μετακινοῦνταν ἀπὸ τὸν Ἑλλαδικὸ γεωγραφικὸ χῶρο πρὸς τὴν Δυτικὴ καὶ Κεντρικὴ Εὐρώπη καὶ ὅτι ὁ Ἑλλαδικὸς χῶρος ἀποτέλεσε κομβικὸ σημεῖο στὴν διαμόρφωση τῆς βιολογικῆς ἱστορίας τῶν κατοίκων τῆς Εὐρώπης. 

Εἶναι ἐνδιαφέρον ὅτι, παρὰ τὴν γειτνίαση τῶν Ἑλλήνων μὲ διάφορους λαοὺς ἢ καὶ τὴν συγκατοίκηση αἰώνων μὲ ὡρισμένους λαούς, ὁ Ἑλληνικὸς πληθυσμὸς δὲν φαίνεται νὰ ἔχῃ σημαντικὴ ἐπιμειξία μὲ ἄλλους γειτονικοὺς λαούς. Ἔτσι, ἂν καὶ ἡ Κρήτη εἶναι ἀρκετὰ κοντὰ γιὰ νὰ ἔχῃ δεχθῆ Ἀφρικανικὴ γενετικὴ διείσδυση, ἡ γενετικὴ σύσταση τῶν Μινωιτῶν παρουσίαζε ὑψηλότερο ποσοστὸ συγγένειας μὲ Νεολιθικοὺς καὶ Ἀρχαϊκοὺς καὶ σημερινοὺς Εὐρωπαϊκοὺς πληθυσμούς· τὸ ἀποτέλεσμα αὐτὸ δείχνει ὅτι ὁ Μινωικὸς πολιτισμὸς ἔχει Εὐρωπαϊκὴ – καὶ ὄχι Αἰγυπτιακὴ – καταγωγή. Παρομοίως ὁ προσφυγικῆς καταγωγῆς πληθυσμὸς ἀπὸ τὴν Μικρὰ Ἀσία ποὺ κατοικεῖ σήμερα στὸν Ἑλλαδικὸ χῶρο παρουσιάζει μεγαλύτερη γενετικὴ ὁμοιότητα μὲ τὸν πληθυσμὸ τῆς Ἠπειρωτικῆς Ἑλλάδος, παρὰ μὲ τὸν Τουρκικὸ πληθυσμό· σὲ ἕνα εὐρύτερο πλαίσιο, παρὰ τοὺς τέσσερις αἰῶνες Ὀθωμανικῆς κυριαρχίας, οἱ Ἕλληνες ἔχουν διαφορετικὴ γενετικὴ σύσταση ἀπὸ τοὺς Τούρκους καὶ δὲν φαίνεται νὰ ὑπῆρχαν σημαντικὲς ἐπιμειξίες Ἑλλήνων μὲ ἄτομα Μογγολικῆς καταγωγῆς. 

Ὁ Ἑλληνικὸς πληθυσμὸς διακρίνεται ἀπὸ τοὺς Σλαύους, παρὰ τὴν γειτνίαση ἢ τὴν μερικὴ συγκατοίκηση γιὰ μερικοὺς αἰῶνες. Δὲν διαπιστώθηκαν γενετικὰ ταιριάσματα μεταξὺ τῆς DNA σύστασης τῶν Ἑλλήνων καὶ ἀτόμων ἀπὸ Σλαυόφωνες χῶρες. Οἱ Ἕλληνες δείχνουν χαρακτηριστικῶς μεγαλύτερη γενετικὴ συγγένεια μὲ τοὺς Ἰταλοὺς παρὰ μὲ τοὺς πρὸς Βορρᾶ Σλαύους γείτονες. Ὅλες οἱ μετακινήσεις τοῦ συγχρόνου ἀνατομικῶς ἀνθρώπου – ἀπὸ τὴν Μέση Παλαιολιθικὴ ἐποχὴ μέχρι σήμερα – ἔγιναν κυρίως μὲ κατεύθυνση ἀπὸ τὸν Ἑλλαδικὸ γεωγραφικὸ χῶρο πρὸς τὴν περιοχὴ τῶν Κεντρικῶν Βαλκανίων. Θὰ πρέπῃ ἴσως νὰ διατυπωθῇ ἐναλλακτικὴ πρόταση μὲ βάση τὰ γενετικὰ στοιχεῖα, ὅτι δῆλα δή: ὡρισμένοι λαοὶ τῆς Νότιας Σλαυϊκῆς ὁμάδας – ὅπως εἶναι οἱ Βούλγαροι καὶ οἱ Σλαῦοι τῆς Π.Γ.Δ.Μ. – διαχωρίζονται γενετικῶς σὲ κἄποιον βαθμὸ ἀπὸ τὸν στενὸ γενετικὸ ὅμιλο τῶν Βόρειων Σλαυϊκῶν λαῶν, ἐπεὶ δὴ μέρος τοῦ πληθυσμοῦ των ἔχει γενετικὲς ῥίζες ποὺ ὀφείλονται στὴν διείσδυση Ἑλληνικῶν πληθυσμιακῶν ὁμάδων σὲ αὐτὲς τὶς γεωγραφικὲς περιοχές. 

Ὅσον ἀφορᾷ τὴν γενετικὴ θέση τῶν Ἑλλήνων στὸν Εὐρασιατικὸ χῶρο, ἀπὸ τὰ δεδομένα προκύπτει ὅτι ἡ κατανομὴ γενετικῶν δεικτῶν συμπίπτει ἀπολύτως μὲ τὴν γεωγραφικὴ κατανομὴ τῶν Ἑλλήνων γύρω στὰ 1000 πρὸ Χριστοῦ ἕως 800 πρὸ Χριστοῦ· αὐτὴ περιλαμβάνει: τὴν Νότια Ἰταλία καὶ τὴν Σικελία, μέρος τῶν χωρῶν ποὺ εὑρίσκονται βορείως – Ἀλβανία, Π.Γ.Δ.Μ. , Βουλγαρία – τῶν σημερινῶν συνόρων τῆς χώρας μας καλύπτοντας τὸ Νότιο τμῆμά των καὶ στὴν Μικρὰ Ἀσία σὲ γεωγραφικὸ πλάτος προεκτεινόμενο μέχρι τὴν Τραπεζοῦντα καὶ τὴν Μαύρη Θάλασσα. Παρομοίως οἱ ἔρευνες τῆς γενετικῆς σύστασης τῶν Ἰταλῶν δείχνουν πρότυπο ποὺ ἀντιγράφει σχεδὸν πιστὰ τὸν Ἑλληνικὸ ἐποικισμὸ κατὰ τὴν ἀρχαιότητα. Ἡ διατήρηση στενῆς γενετικῆς συγγένειας μεταξὺ τῶν συγχρόνων Ἑλλήνων καὶ τῶν κατοίκων περιοχῶν τῆς Ἰταλίας ποὺ εἶχαν ἀποικισθῆ ἀπὸ τοὺς ἀρχαίους Ἕλληνες ἀποτελεῖ πειστικὴ ἔνδειξη γιὰ τὴν κοινή των καταγωγὴ ἀπὸ τοὺς ἀρχαίους Ἕλληνες. 

Τὰ ἀποτελέσματα δῆλα δὴ τῆς ἀνάλυσης τῆς γενετικῆς σύστασης Εὐρασιατικῶν λαῶν ἀποδεικνύουν ὅτι ἡ DNA ὑπογραφὴ τῶν Ἑλλήνων παρουσιάζει ἀντοχὴ στὸν χρόνο καὶ ἀντικατοπτρίζει τὴν ἐξάπλωση τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων. Θὰ μποροῦσε μᾶλλον νὰ ὑποστηριχθῇ ὅτι οἱ γενετικὲς ἔρευνες τεκμηριώνουν, ἔστω καὶ ἐμμέσως, τὴν γενετικὴ συνέχεια τῶν Ἑλλήνων στὸν χῶρο καὶ στὸν χρόνο. Οἱ σύγχρονοι Ἕλληνες εἶναι ἀπόγονοι πληθυσμιακῶν ὁμάδων ποὺ ἔζησαν σὲ αὐτὴν τὴν γωνιὰ τῆς Νοτιοανατολικῆς Εὐρώπης ἤδη ἀπὸ τὴν Μέση Παλαιολιθικὴ ἐποχὴ καὶ ἔχουν διατηρήσει τὴν Ἑλληνικὴ γλῶσσα τοὐλάχιστον ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τῶν Μυκηναίων μέχρι σήμερα. Τὸ γενετικὸ ὑπόστρωμα τῶν σημερινῶν Ἑλλήνων σὲ ἁδρὲς γραμμὲς ἀποτελεῖται κατὰ τὰ 3/4 περίπου ἀπὸ DNA ἀλληλουχίες ποὺ σηματοδοτοῦν τὸ γενετικὸ ἀποτύπωμα τῶν κυνηγῶν–τροφοσυλλεκτῶν ποὺ ζοῦσαν στὸν Ἑλλαδικὸ γεωγραφικὸ χῶρο ἤδη κατὰ τὴν Μέση Παλαιολιθικὴ/Μεσολιθικὴ ἐποχὴ καὶ κατὰ 1/4 ἀπὸ ἀλληλουχίες ποὺ σηματοδοτοῦν ἀγρότες ποὺ εἰσῆλθαν στὸν Ἑλλαδικὸ χῶρο κατὰ τὴν Νεολιθικὴ ἐποχή. Οἱ ἀπόγονοι τῆς ἐπιμειξίας αὐτῶν τῶν πληθυσμιακῶν ὁμάδων ἀποτέλεσαν τὸ γενετικὸ ὑπόστρωμα τῶν Ἑλλήνων. Στὸ DNA τῶν Ἑλλήνων διαπιστώνεται χαμηλὸ ἐπίπεδο προσμείξεων μὲ ἄλλους λαοὺς ἢ ἀνθρώπινες φυλές, ἴσως λόγῳ γενετικῆς ἀπομόνωσης ποὺ ὀφείλεται σὲ φυσικὰ ἐμπόδια ἢ πολιτισμικὰ καὶ θρησκευτικὰ καὶ γλωσσικὰ χαρακτηριστικὰ τῶν Ἑλλήνων. Βεβαίως μὲ κἀνέναν τρόπο τὰ γενετικὰ στοιχεῖα δὲν πρέπει νὰ θεωροῦμε ὅτι ἀποδεικνύουν τὴν καθαρότητα τῆς γενετικῆς σύστασης τῶν Ἑλλήνων. Ἐπιπροσθέτως, μὲ τὴν χρήση γενετικῶν δεικτῶν δὲν μπορεῖ νὰ προσδιορισθῇ ὅτι ἕνα ἄτομο ἔχει Ἑλληνικὴ καταγωγή. Στὸ σημεῖο αὐτὸ ἀξίζει νὰ γίνῃ γνωστὸ ὅτι παρὰ τὶς πολυετεῖς καὶ ἐπίμονες προσπάθειες νὰ ἐντοπισθοῦν γενότυποι ὁμάδων αἵματος ἢ ἀλληλουχιῶν DNA ποὺ νὰ χαρακτηρίζουν τὴν πιὸ κλειστὴ καὶ ἐνδογαμικὴ – σὲ σχέση μὲ τοὺς Ἕλληνες – κοινωνία τῶν Ἑβραίων ἀπέτυχαν ἐντελῶς.