Ἀχιλλεὺς Παράσχος - Ἐν περιπάτῳ (ΣΤ´)

Τοιοῦτος ὁ πολιτισμός, τὸ φῶς τῆς Ἑσπερίας·
καρδίας ἀποκτήνωσις, ψυχῆς καὶ διανοίας.
Ἐσβέσθη ὅ,τι ἅγιον· δεσπόζει τὸ χυδαῖον,
ὀσμὴ πτωμάτων ἔλαβε τὴν θέσιν τῶν ἀνθέων·
ἦχος χρυσοῦ τὴν ἱερὰν μολπὴν τῶν ἀηδόνων
καὶ γέλως, γέλως βάναυσος τοῦ ἔρωτος τὸν στόνον.
Θεὸς καὶ οἰκογένεια, πατρίς, στοργή, φιλία,
πᾶν ὅ,τι μέγα... ὤ, αὐτά, αὐτὰ εἶναι μωρία.
Ἀντὶ θρησκείας, ὁ χρυσός· ἀντὶ οἰκογενείας
τῆς Ἀφροδίτης ὁ ναός, τὸ αἶσχος τῆς νοθείας.
Ἀντὶ φιλίας καὶ στοργῆς, χρυσός, χρυσὸς καὶ πάλιν
πίνουσιν ὄξος καὶ χολήν, ἀλλ’ εἰς χρυσῆν φιάλην.
Πᾶν αἴσθημα ἐκάλυψεν ἀσήμου τάφου χῶμα,
νεκροκοιμᾶται ἡ ψυχὴ κ’ ἐγρηγορεῖ τὸ πτῶμα.
Κ’ ἔπεσαν, ὅλα ἔπεσαν· τὸ πᾶν εἰς τέφραν κεῖται·
ὑψοῦνται μόνον Τράπεζαι καὶ μόνον τραπεζῖται.