Ἴων Δραγούμης - Ἑλληνικὸς πολιτισμὸς


    Γιὰ τὰ ἔθνη θύμηση εἶναι ἡ παράδοση ποὺ ὅταν καταντᾷ ὁλοτελῶς συνειδητὴ λέγεται ἱστορία καὶ λησμονιὰ εἶναι ἡ ὁρμὴ τῆς δημιουργίας. Συντηρητικὸ στοιχεῖο εἶναι ἡ παράδοση καὶ προοδευτικὸ ἡ δημιουργία. Ὅπως στὰ ἄτομα τὸ μνημονικὸ πλάθει καὶ διατηρεῖ τὸ ἐγώ τους, ἔτσι καὶ στὰ ἔθνη ἡ παράδοση· χωρὶς αὐτήν: δὲν θὰ ἤξεραν τὸν ἑαυτό τους· δὲν θὰ τὸν ἀναγνώριζαν, δὲν θὰ ἔνοιωθαν πὼς εἶναι ἕνα καὶ ὅμοιο μὲ τὰ περασμένα καὶ θὰ ἦταν σὰν χαμένα. Ἡ παράδοση εἶναι ὁ σύνδεσμος τῶν ἀτόμων μιᾶς φυλῆς, τωρινῶν καὶ περασμένων ποὺ τὰ κάνει ἔθνος· ἱστορία εἶναι ἡ συνείδηση τοῦ συνδέσμου αὐτοῦ. Ὁρμὴ δημιουργίας εἶναι ὁ σύνδεσμος τῶν τώρα ζωντανῶν ἀτόμων τοῦ ἔθνους μὲ τὰ ἐρχόμενα· εἶναι ἡ λησμονιὰ τῶν περασμένων· εἶναι ὁ καημὸς τῶν μελλουμένων. Κἀνεὶς ἂς μὴ ἀναθεματίζῃ τὴν συντηρητικότητα· κἀνεὶς ἂς μὴ περιφρονῇ τὴν προοδευτικότητα· γιὰ ἕνα ἔθνος καὶ τὰ δύο στοιχεῖα εἶναι ἀπαραίτητα. Κάθε στιγμὴ τῆς ζωῆς του θὰ κυττάζῃ, λυγίζοντας καὶ πρὸς τὰ πίσω καὶ πρὸς τὰ ἐμπρός· καὶ πρὸς τὰ περασμένα ποὺ εἶναι δικά του καὶ πρὸς τὰ μελλούμενα ποὺ καὶ αὐτὰ δικά του θᾆναι. Δύναμη καὶ συστατικὸ στοιχεῖο τοῦ ἔθνους ἡ παράδοση· δύναμη καὶ συστατικό του καὶ ἡ δημιουργία· συνταιριάζοντάς τες ὅπως ξέρει, θὰ ζήσῃ ὅπως μπορεῖ. Ἂν ἡ παράδοση ῥίζωσε ὑπερβολικῶς δυνατὴ μέσα του, θὰ τὸ ἐμποδίσῃ νὰ ζήσῃ φυσιολογικῶς· θὰ τὸ καταντήσῃ: ξερό, ἀλύγιστο καὶ δυσκολοκίνητο, ἀνίκανο νὰ προσαρμοσθῇ μὲ τὶς ἀνάγκες ποὺ ἀλλάζουν ὁλοένα· καὶ τότε θὰ γίνῃ ἀναπόφευκτο: ὄχι νὰ τὴν ἀρνηθῇ ὁλοτελῶς, παρὰ νὰ τὴν κτυπήσῃ ὥσπου νὰ ξεδεθῇ ἀπ’ αὐτὴν ὅσο χρειάζεται, γιὰ νὰ ποθήσῃ τὰ ἐρχόμενα. Ὅσο γιὰ τὴν ὁρμὴ τῆς δημιουργίας, δὲν εἶναι ποτὲ ὑπερβολικὴ ἀλλὰ δὲν μπορεῖ νὰ μὴ στηρίζηται κἄπως στὴν παράδοση· ἀλλιῶς: ξοδεύεται ματαίως, ξεφτᾷ καὶ καταστρέφεται ὁ πολύτιμος ὀργανισμὸς ποὺ λέγεται ἔθνος καὶ ἡ δύναμη τῆς δημιουργίας πάει χαμένη γιὰ πάντα. Τὴν λυγερὴ ἰσορροπία μεταξὺ παράδοσης καὶ δημιουργίας – συντηρητικότητας καὶ προοδευτικότητας – πρέπει νὰ τὴν βρῇ τὸ ἔθνος καὶ τότε θὰ ζήσῃ στὰ γεμᾶτα ζωὴ πλούσια καὶ ἀκέραιη.

 


ΠΗΓΗ

Δραγούμης Ἴ., Ἑλληνικὸς πολιτισμός, ἔκδοσις τοῦ περιοδικοῦ: «Γράμματα», Ἀλεξάνδρεια, 1913, σελ. 27. 

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ἱπποκράτης ὁ Κῷος - Γενικὴ ἰατρικὴ | Νόμος

ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ | ΙΩΝΙΚΗ ΔΙΑΛΕΚΤΟΣ Ἰητρικὴ τεχνέων μὲν πασέων ἐστὶν ἐπιφανεστάτη· διὰ δὲ ἀμαθίην τῶν τε χρεομένων αὐτῇ, καὶ τῶν εἰκῇ τοὺς τοιούσδε κρινόντων πολύ τι πασέων ἤδη τῶν τεχνέων ἀπολείπεται. Ἡ δὲ τῶνδε ἁμαρτὰς τὰ μάλιστά μοι δοκέει ἔχειν αἰτίην τοιήνδε: πρόστιμον γὰρ ἰητρικῆς μούνης ἐν τῇσι πόλεσιν οὐδὲν ὥρισται, πλὴν ἀδοξίης· αὕτη δὲ οὐ τιτρώσκει τοὺς ἐξ αὐτέης συγκειμένους. Ὁμοιότατοι γάρ εἰσιν οἱ τοιοίδε τοῖσιν παρεισαγομένοισιν προσώποισιν ἐν τῇσι τραγῳδίῃσιν· ὡς γὰρ ἐκεῖνοι σχῆμα μὲν καὶ στολὴν καὶ πρόσωπον ὑποκριτοῦ ἔχουσιν, οὐκ εἰσὶν δὲ ὑποκριταί, οὕτω καὶ ἰητροί, φήμῃ μὲν πολλοί, ἔργῳ δὲ πάγχυ βαιοί.   Χρὴ γάρ, ὅς τις μέλλει ἰητρικῆς ξύνεσιν ἀτρεκέως ἁρμόζεσθαι, τῶνδέ μιν ἐπήβολον γενέσθαι: φύσιος· διδασκαλίης· τόπου εὐφυέος· παιδομαθίης· φιλοπονίης· χρόνου. Πρῶτον μὲν ὦν πάντων δεῖ φύσιος· φύσιος γὰρ ἀντιπρησσούσης, κενεὰ πάντα· φύσιος δὲ ἐς τὸ ἄριστον ὁδηγεούσης, διδασκαλίη τέχνης γίγνεται, ἣν μετὰ φρονήσιος δεῖ περιποιήσασθαι, παιδομαθέα γενόμενο
Διαβάστε περισσότερα

Χημεία τροφίμων - Κρεμμύδια καὶ Σκόρδο

Εικόνα
Κρεμμύδια     Ἡ ἕνωση ποὺ προκαλεῖ δάκρυα ( δακρυγόνος παράγοντας ) εἶναι τὸ (Z)- ΠΡΟΠΑΝΕΘΕΙΑΛΟ -S- ΟΞΙΔΙΟ (II), τὸ ὁποῖο – ὅταν τεμαχισθῇ ὁ βολβὸς τοῦ κρεμμυδιοῦ – παράγεται ἀπὸ τὸ TRANS-(+)-S-(1- ΠΡΟΠΕΝΥΛΟ )-L- ΚΥΣΤΕΪΝΙΚΟ ΣΟΥΛΦΟΞΙΔΙΟ (I) μὲ τὴν δράση τοῦ ἐνζύμου « ἀλλινάση ». Ἡ ἀλλινάση ἔχει τὴν φωσφορικὴ πυριδοξάλη ὡς συνένζυμο ( βλ . σειρὰ ἀντιδράσεων 17.11). Ὁ τεμαχισμὸς τῶν κρεμμυδιῶν ἀπελευθερώνει καὶ τὴν 3,4- ΔΙΜΕΘΥΛΟ -2,5- ΘΕΙΟΦΑΙΝΟΔΙΟΝΗ , ἡ ὁποία ἔχει ὅριο ἀναγνώρισης ὀσμῆς 7 μ g/kg ( σὲ νερὸ ) καὶ μυρίζει ὅπως τὸ ὑδρόθειο . (Belitz et al., 2009). ( Ραφαηλίδης κ . ἄ ., 2011).     Τὰ ΑΛΚΥΛΟΘΕΙΟΣΟΥΛΦΟΝΙΚΑ (II) εἶναι ὑπεύθυνα γιὰ τὸ ἄρωμα τῶν ὠμῶν κρεμμυδιῶν , ἐνῷ τὰ ΠΡΟΠΥΛΟ - καὶ ΠΡΟΠΕΝΥΛΟ - ΔΙΣΟΥΛΦΙΔΙΑ (IV) καὶ ΤΡΙΣΟΥΛΦΙΔΙΑ κυριαρχοῦν στὸ ἄρωμα τῶν μαγειρεμένων κρεμμυδιῶν . Τὸ ἄρωμα τῶν τηγανητῶν κρεμμυδιῶν προέρχεται ἀπὸ τὰ ΔΙΜΕΘΥΛΟΘΕΙΟΦΑΙΝΙΑ . (Belitz et al., 2009). (Ραφαηλίδης κ.ἄ., 20
Διαβάστε περισσότερα

Εἰσαγωγὴ στὴν διατροφὴ καὶ τὸν μεταβολισμὸ - Πέψη ἀμύλου

Εικόνα
Πέψη ἀμύλου       Τὰ ἔνζυμα ποὺ καταλύουν τὴν ὑδρόλυση τοῦ ἀμύλου εἶναι οἱ ἀμυλάσες , οἱ ὁποῖες ἐκκρίνονται στοὺς σιελογόνους ἀδένες καὶ στὸ παγκρεατικὸ ὑγρό . Ἡ σιελογόνος ἀμυλάση εἶναι γνωστὴ καὶ ὡς πτυαλίνη . Τόσο ἡ σιελογόνος ὅσο καὶ ἡ παγκρεατικὴ ἀμυλάση καταλύουν τυχαίως τὴν ὑδρόλυση τῶν γλυκοζιτικῶν δεσμῶν , ἀποδίδοντας ἀρχικῶς δεξτρῖνες καὶ ἄλλους ὀλιγοσακχαρῖτες · ἔπειτα ἕνα μεῖγμα : γλυκόζης , μαλτόζης καὶ ἰσομαλτόζης ( ἀπὸ τὰ σημεῖα διακλάδωσης στὴν ἀμυλοπηκτίνη ). (Bender, 2014). ( Ζαμπέλας κ . ἄ ., 2019).     Ἡ πέψη τοῦ ἀμύλου ξεκινᾷ ἀπὸ τὸ μάσημα τῆς τροφῆς καὶ συνεχίζει γιὰ ἕνα διάστημα στὸ στομάχι . Ἡ ὑδρόλυση τοῦ ἀμύλου σὲ γλυκὰ σάκχαρα στὸ στόμα μπορεῖ νὰ εἶναι ἕνας παράγοντας γιὰ τὸν προσδιορισμὸ τῆς πρόσληψης τροφῆς καὶ θρεπτικῶν οὐσιῶν . (Bender, 2014). ( Ζαμπέλας κ . ἄ ., 2019).     Τὸ γαστρικὸ ὑγρὸ εἶναι πολὺ ὄξινο (pH ≅ 1,5-2) καὶ ἡ ἀμυλάση εἶναι
Διαβάστε περισσότερα