Ἀντώνιος Ἀντωνάκος - Ἡ συγκριτικὴ γλωσσολογία καὶ ἡ ἀσύγκριτος Ἑλληνικὴ γλῶσσα (Β´)

   Ἡ συγκριτικὴ γλωσσολογία γεννήθηκε ἐπισήμως τὸ 1816 ἀπὸ τὸν “Franz Bopp” μὲ τὸ ὄνομα «συγκριτικὴ γραμματικὴ» καὶ ἀναπτύχθηκε στὴν διάρκεια μισοῦ περίπου αἰῶνος ὡς μονοπώλιο τῆς Γερμανικῆς ἐπιστήμης. Ἀνεπισήμως ὅμως ἡ συγκριτικὴ γλωσσολογία ξεκίνησε τὸ 1788, ὅταν ἕνας Βρεττανὸς δικαστὴς διωρισμένος στὴν Βεγγάλη – ὀνόματι “William Jones” – δίνει γιὰ τὸ κέφι του διαλέξεις, στὶς ὁποῖες προσπαθεῖ νὰ ἀποδείξῃ τὴν συγγένεια ἀνάμεσα στὰ Σανσκριτικὰ – τὴν παλαιότερη δῆλα δὴ Ἰνδικὴ γλῶσσα – καὶ τὶς ἀρχαῖες καὶ μοντέρνες γλῶσσες τῆς Εὐρώπης: τὰ Ἑλληνικά, τὰ Λατινικά, τὰ Γερμανικά, τὰ Ἀγγλικά, τὰ Γαλλικά· ὑποδεικνύει ἀναλογίες στὴν γραμματική των δομὴ καθὼς καὶ λεξιλογικὲς συγγένειες. Τὸ συμπέρασμα γι’ αὐτοὺς εἶναι ὅτι τὰ Σανσκριτικὰ εἶναι ἡ μητρικὴ γλῶσσα τῶν συγχρόνων ἰδιωμάτων, τὰ ὁποῖα προῆλθαν στὸ σύνολό των ἀπὸ αὐτήν.

   Ὅμως αὐτὴ ἡ γλῶσσα δὲν θὰ μποροῦσε νὰ διαδοθῇ στὴν Εὐρώπη παρὰ μόνο ἂν οἱ Ἰνδοὶ – ἕνας ἀρχέγονος λαὸς – δὲν εἶχαν ἔλθει κἄποτε νὰ κατακτήσουν καὶ νὰ ἀποικίσουν αὐτὴν τὴν ἤπειρο. Ἔτσι γεννήθηκε ἡ ἰνδοεὐρωπαϊκὴ θεωρία· μὲ ὑποθέσεις. Ἡ σύγχρονη δυτικὴ ἀνθρωπότητα κατ’ αὐτοὺς κατάγεται ἀπ’ εὐθείας ἀπὸ τοὺς εἰσβολεῖς, τοὺς ὁποίους ὁ 19ος αἰὼν θὰ ὀνομάσῃ Ἰνδοευρωπαίους· θὰ τοὺς θεωρήσῃ λευκὲς καὶ ἀνώτερες φυλὲς (δημιουργοὺς πολιτισμοῦ) , οἱ ὁποῖες μία ὡραία πρωΐα κατέβηκαν ἀπὸ τὶς ἀρχέγονές των κορυφές, γιὰ νὰ διασχίσουν καὶ νὰ ὑποτάξουν τὸν ἀχανῆ κόσμο, δημιουργῶντας ἔτσι... ὅλους τοὺς πολιτισμούς.

   Σήμερα ὁ μῦθος τῶν Ἰνδοευρωπαίων ἔχει ἐπιστημονικῶς ἀπορριφθῆ. Δὲν ἔχει εὑρεθῆ τίποτε ἀπὸ ἕναν τεράστιο σὲ ὄγκο πληθυσμό. Ὅμως ὡς πρὸς τὴν γλωσσικὴ Ἰνδοευρωπαϊκὴ θεωρία οἱ Εὐρωπαῖοι συνέχισαν· εἰδικὰ σήμερα: τὸν 21ο αἰῶνα· συνέχισαν, διότι συμφέρει τὴν παγκοσμιοποίηση. Τὴν ἀλήθεια κατὰ πόσον ὑπάρχει ἐπιστημονικὴ βάση σὲ αὐτὸ μᾶς τὴν ἀποκαλύπτει, τηρῶντας τὴν ἐπιστημονικὴ δεοντολογία, ὁ καθηγητὴς τῆς γενικῆς γλωσσολογίας τοῦ πανεπιστημίου τῆς Προβηγκίας “Georges Mounin”, ὁ ὁποῖος στὸ σύγγραμμά του «κλειδιὰ γιὰ τὴν γλωσσολογία» (ἐκδόσεις «Μ.Ι.Ε.Τ.») μᾶς λέει: «στὴν πραγματικότητα ἡ ἀνακάλυψη τῶν Σανσκριτικῶν συνδέεται μὲ τὴν μόδα τοῦ συγκριτισμοῦ» (σελίδα 30) (σ.σ. τὸ «ἰῶτα» στὴν λέξη «συγκριτισμὸς» ὑπονοεῖ σαφῶς τὴν μόδα τῆς συγκριτικῆς γλωσσολογίας...) . Καὶ λίγο παρακάτω: «ἡ συγκριτικὴ γραμματική, γιὰ νὰ καθορίσῃ μία συγγένεια, δὲν λάμβανε ὑπ’ ὄψιν τὴν ἱστορικὴ ἐποχὴ τῶν γλωσσικῶν καταστάσεων ποὺ συσχετίζονταν: συνέκριναν τὰ Σανσκριτικὰ τῆς πρώτης χιλιετίας, τὰ Ἑλληνικὰ τοῦ 8ου αἰῶνος π.Χ. , τὰ Λατινικὰ τοῦ 5ου αἰῶνος π.Χ. μὲ τὰ Γοτθικὰ τοῦ 4ου αἰῶνος μ.Χ. , τὰ Σλαυϊκὰ τοῦ 9ου αἰῶνος μ.Χ. μὲ τὰ Περσικὰ τοῦ 16ου ἢ τοῦ 18ου αἰῶνος μ.Χ.» (σελίδα 31) .

   Θὰ μοῦ πῆτε: «τί σημαίνει αὐτό;» · στὴν ἐπιστήμη σημαίνει πολλά· καὶ πρῶτα ἀπ’ ὅλα σημαίνει ὅτι δὲν ἰσχύει τὸ ἰσόχρονον. Ἂν οἱ γλῶσσες εἶχαν δημιουργηθῆ τὴν ἴδια ἐποχή, θὰ ἐδικαιολογεῖτο ἡ προέλευση ἀπὸ μία κοινὴ ῥίζα. Ὅταν ὅμως δὲν ἰσχύῃ τὸ ἰσόχρονον, τότε ἡ ἀρχαιότερη εἶναι ἡ μητέρα γλῶσσα. Ἄρα συγκρίνοντας ἀνισόχρονες γλῶσσες, ὅπως παραδέχεται ὁ “Georges Mounin”, δὲν ἀκολουθοῦμε ἐπιστημονικὴ μέθοδο.

   Ἔτσι οἱ σύγχρονοι βρῆκαν αὐτὸ ὡς καλὴ δικαιολογία καὶ ἡ παγκοσμιοποίηση βρῆκε τὴν χρυσῆ εὐκαιρία νὰ ἀποδείξῃ ὅτι ὑπάρχει παγκοσμιότητα καὶ στὴν γλῶσσα. Ὁπότε προσπάθησαν νὰ βροῦν τὶς ὑποτιθέμενες ῥίζες καὶ τοὺς ὑποτιθέμενους κοινοὺς ἤχους («μπ», «ντ», «γκ») , τοὺς ὁποίους οὐδέποτε εἶχε ἡ Ἑλληνικὴ γλῶσσα. Ἀλλὰ ἔτσι εἶναι: ἡ πολιτικὴ κατευθύνει πλέον καὶ τὴν γλῶσσα. Τότε ἡ θεωρία τῶν Ἰνδοευρωπαίων–Ἰνδογερμανῶν ἐξυπηρετοῦσε τὶς ἐθνικιστικὲς τάσεις τῶν Γερμανῶν, ὅπως ἀναφέρει ὁ “Johann Chapoutot” στὸ περισπούδαστό του ἔργο: «ὁ ἐθνικοσοσιαλισμὸς καὶ ἡ ἀρχαιότητα» (ἐκδόσεις «Πόλις») .
   Σήμερα ἡ παγκοσμιοποίηση θέλει μία κοινὴ γλῶσσα νὰ ἔχῃ δημιουργήσει ὅλες τὶς ἄλλες. Γιὰ νὰ περάσῃ ὅμως αὐτό, ἔπρεπε: ἀπὸ τὴν μία νὰ καταστραφῇ ἡ πρωτογλῶσσα, δῆλα δὴ ἡ Ἑλληνική, νὰ ξεχασθῇ ἡ ἐτυμολογία της, νὰ καταστραφοῦν οἱ κλίσεις της καὶ ἡ ἱστορική της γραμματικὴ καὶ ἡ ἱστορική της ὀρθογραφία, νὰ εἰσβάλλουν στὴν Ἑλληνικὴ λέξεις ποὺ ξεκινοῦν βαρβαρόφωνα («μπ» , «ντ» , «γκ») καὶ ποὺ ποτὲ αὐτὴ δὲν χρησιμοποιοῦσε· ἀπὸ τὴν ἄλλη νὰ δημιουργηθοῦν στὰ πανεπιστήμια ἕδρες, στὶς ὁποῖες θὰ διορισθοῦν καθηγητὲς ποὺ θὰ διδάσκουν αὐτὰ τὰ διεθνιστικά. Ἔτσι οἱ λαοὶ θὰ γίνουν «ρόζ»: θὰ χάσουν τὴν ἱστορία των καὶ τὴν ἐθνική των αὐθεντικότητα. Γι’ αὐτὸ οἱ «εἰδικοὶ γλωσσολόγοι» παγκοσμίως δροῦν ἀκαριαῖα καὶ ὡς ἕνα σῶμα· περνοῦν ὑπογείως τὶς θέσεις των στὰ βιβλία καὶ ἂν ὑπάρξουν ἀντιδράσεις διαμαρτύρονται μαζικῶς καὶ βάζουν ὡς ἀσπίδα τὸν ἐπιστημονικό των μανδύα.
   Τὸ θέμα εἶναι, ἂν ἐμεῖς θὰ τοὺς ἀφήσουμε ἢ ἂν θὰ ἀντιδράσουμε· ἂν θὰ πρέπῃ νὰ δώσουμε σημασία στὴν γλῶσσά μας τὴν ἴδια ὥρα ποὺ στὴν Ἑλλάδα ἔχουν διαβρωθῆ τὰ πάντα· τὴν ἴδια ὥρα ποὺ ἀλλοιώνεται ἡ ἱστορία· τὴν ἴδια ὥρα πού, ἐνῷ διακωμῳδεῖται, μὲ κατασπατάληση πολλῶν χιλιάδων εὐρὼ ἡμῶν τῶν Ἑλλήνων, ὁ ἐθνικός μας ἥρωας Ἀθανάσιος Διάκος ἀπὸ ψυχοπαθολογικῶς ἀσθενεῖς κακιτέχνες, οἱ Ἑλλαδικοὶ δίαυλοι εἶναι γεμᾶτοι ἀπὸ Τουρκικὲς σειρὲς ἀφιερωμένες ἀκόμη καὶ στὸν σουλτᾶνο τῆς ὀθωμανοκρατίας: Σουλεϊμὰν τὸν μεγαλοπρεπῆ· τὴν ἴδια ὥρα ποὺ οἱ ἑταῖροί μας δὲν μᾶς θέλουν ἰσοτίμους, ἀλλὰ ραγιᾶδες.