Ἰωάννης Ἰωαννίδης / Σωτήριος Τσιόδρας - Σύγκρισις συμφώνως τῷ δείκτῃ “h” τῶν ἀκαδημαϊκῶν δημοσιεύσεων τῶν 2 ἐπιστημόνων

Τί εἶναι ὁ δείκτης “h” ;
   Συμφώνως μὲ τὸν “Hirsch”: ἕνας ἐπιστήμονας ἔχει δείκτη “h”, ἂν ἀπὸ τὶς Np δημοσιεύσεις του ἔχουν τοὐλάχιστον ἀναφορὲς ἡ καθεμία καὶ οἱ ὑπόλοιπες (Np – ν) δημοσιεύσεις ἔχουν <=ν ἀναφορὲς ἡ καθεμία (Hirsch, 2005). Γιὰ παράδειγμα: ἂν ἕνας ἐπιστήμονας ἔχῃ 21 ἄρθρα ἀπὸ τὰ ὁποῖα τὰ 20 ἔχουν διαβασθῆ 20 φορὲς καὶ τὸ 21ο ἔχει ἀναγνωσθῆ 21 φορές, τότε ὑπάρχουν 20 ἄρθρα ποὺ ἔχουν τοὐλάχιστον 20 παραπομπὲς καὶ τὸ ἐναπομεῖναν ἔγγραφο δὲν ἔχει πάνω ἀπὸ 20 ἀναφορὲς (Anthony F. J. Raan - Comparison of the Hirsch-index with standard bibliometric indicators, 2006). Ἄλλο ἕνα παράδειγμα εἶναι τὸ ἀκόλουθο: ἕνας δείκτης 12 δηλώνει ὅτι – ἀπὸ τὸ σύνολο τῶν ἄρθρων ἑνὸς συγγραφέα – 12 ἀπὸ αὐτὰ ἔχουν λάβει τοὐλάχιστον 12 ἀναφορὲς τὸ καθένα· τὰ ὑπόλοιπα ἄρθρα μὲ λιγώτερο ἀριθμὸ ἀναφορῶν λαμβάνονται ὑπ’ ὄψιν, ἀλλὰ δὲν θὰ προσμετρηθοῦν στὸν ὑπολογισμὸ τοῦ δείκτη “h”. Ἐπισημαίνεται ὅτι ὁ δείκτης “h” ἐφαρμόζεται, γιὰ νὰ συγκρίνῃ ἐργασία ἐπιστημόνων στὸν ἴδιο τομέα. Ἕνας δείκτης h=40 σημαίνει ὅτι ἕνας ἐπιστήμονας ἔχει δημοσιεύσει 40 ἄρθρα ἐκ τῶν ὁποίων τὸ καθένα ἔχει τοὐλάχιστον 40 ἀναφορὲς (Hirsch, 2005). Ἕνας δείκτης h=0 χαρακτηρίζει τοὺς ἐπιστήμονες ποὺ ἔχουν δημοσιεύσει ἄρθρα, τὰ ὁποῖα ὅμως εἶχαν ἐλάχιστες ἕως κἀμμία ἀναφορὰ (Glänzel, 2006).
   Οὐσιαστικῶς, τὸ πλεονέκτημα τοῦ δείκτη “h” εἶναι ὅτι συνδυάζει τὴν ἀξιολόγηση καὶ τῆς ποιότητας καὶ τῆς ποσότητας (Glänzel, 2006)· ἐπηρεάζεται ἀπὸ τὸν ἀριθμὸ τῶν ἐγγράφων, ἀλλὰ πρέπει παραλλήλως αὐτὰ τὰ ἔγγραφα νὰ ἀναφέρωνται καὶ ἀπὸ ἄλλους ἀκαδημαϊκούς. Ἑπομένως, ὁ δείκτης εὐνοεῖ καὶ προβάλλει ἀκαδημαϊκοὺς ποὺ ἔχουν μία συνεχομένη παραγωγὴ ἐγγράφων μὲ ἐπιρροὴ ποὺ ἔχει διάρκεια (Glänzel, 2006). 
 
 

ΠΗΓΕΣ

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ἱπποκράτης ὁ Κῷος - Γενικὴ ἰατρικὴ | Νόμος

ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ | ΙΩΝΙΚΗ ΔΙΑΛΕΚΤΟΣ Ἰητρικὴ τεχνέων μὲν πασέων ἐστὶν ἐπιφανεστάτη· διὰ δὲ ἀμαθίην τῶν τε χρεομένων αὐτῇ, καὶ τῶν εἰκῇ τοὺς τοιούσδε κρινόντων πολύ τι πασέων ἤδη τῶν τεχνέων ἀπολείπεται. Ἡ δὲ τῶνδε ἁμαρτὰς τὰ μάλιστά μοι δοκέει ἔχειν αἰτίην τοιήνδε: πρόστιμον γὰρ ἰητρικῆς μούνης ἐν τῇσι πόλεσιν οὐδὲν ὥρισται, πλὴν ἀδοξίης· αὕτη δὲ οὐ τιτρώσκει τοὺς ἐξ αὐτέης συγκειμένους. Ὁμοιότατοι γάρ εἰσιν οἱ τοιοίδε τοῖσιν παρεισαγομένοισιν προσώποισιν ἐν τῇσι τραγῳδίῃσιν· ὡς γὰρ ἐκεῖνοι σχῆμα μὲν καὶ στολὴν καὶ πρόσωπον ὑποκριτοῦ ἔχουσιν, οὐκ εἰσὶν δὲ ὑποκριταί, οὕτω καὶ ἰητροί, φήμῃ μὲν πολλοί, ἔργῳ δὲ πάγχυ βαιοί.   Χρὴ γάρ, ὅς τις μέλλει ἰητρικῆς ξύνεσιν ἀτρεκέως ἁρμόζεσθαι, τῶνδέ μιν ἐπήβολον γενέσθαι: φύσιος· διδασκαλίης· τόπου εὐφυέος· παιδομαθίης· φιλοπονίης· χρόνου. Πρῶτον μὲν ὦν πάντων δεῖ φύσιος· φύσιος γὰρ ἀντιπρησσούσης, κενεὰ πάντα· φύσιος δὲ ἐς τὸ ἄριστον ὁδηγεούσης, διδασκαλίη τέχνης γίγνεται, ἣν μετὰ φρονήσιος δεῖ περιποιήσασθαι, παιδομαθέα γενόμενο
Διαβάστε περισσότερα

Χημεία τροφίμων - Κρεμμύδια καὶ Σκόρδο

Εικόνα
Κρεμμύδια     Ἡ ἕνωση ποὺ προκαλεῖ δάκρυα ( δακρυγόνος παράγοντας ) εἶναι τὸ (Z)- ΠΡΟΠΑΝΕΘΕΙΑΛΟ -S- ΟΞΙΔΙΟ (II), τὸ ὁποῖο – ὅταν τεμαχισθῇ ὁ βολβὸς τοῦ κρεμμυδιοῦ – παράγεται ἀπὸ τὸ TRANS-(+)-S-(1- ΠΡΟΠΕΝΥΛΟ )-L- ΚΥΣΤΕΪΝΙΚΟ ΣΟΥΛΦΟΞΙΔΙΟ (I) μὲ τὴν δράση τοῦ ἐνζύμου « ἀλλινάση ». Ἡ ἀλλινάση ἔχει τὴν φωσφορικὴ πυριδοξάλη ὡς συνένζυμο ( βλ . σειρὰ ἀντιδράσεων 17.11). Ὁ τεμαχισμὸς τῶν κρεμμυδιῶν ἀπελευθερώνει καὶ τὴν 3,4- ΔΙΜΕΘΥΛΟ -2,5- ΘΕΙΟΦΑΙΝΟΔΙΟΝΗ , ἡ ὁποία ἔχει ὅριο ἀναγνώρισης ὀσμῆς 7 μ g/kg ( σὲ νερὸ ) καὶ μυρίζει ὅπως τὸ ὑδρόθειο . (Belitz et al., 2009). ( Ραφαηλίδης κ . ἄ ., 2011).     Τὰ ΑΛΚΥΛΟΘΕΙΟΣΟΥΛΦΟΝΙΚΑ (II) εἶναι ὑπεύθυνα γιὰ τὸ ἄρωμα τῶν ὠμῶν κρεμμυδιῶν , ἐνῷ τὰ ΠΡΟΠΥΛΟ - καὶ ΠΡΟΠΕΝΥΛΟ - ΔΙΣΟΥΛΦΙΔΙΑ (IV) καὶ ΤΡΙΣΟΥΛΦΙΔΙΑ κυριαρχοῦν στὸ ἄρωμα τῶν μαγειρεμένων κρεμμυδιῶν . Τὸ ἄρωμα τῶν τηγανητῶν κρεμμυδιῶν προέρχεται ἀπὸ τὰ ΔΙΜΕΘΥΛΟΘΕΙΟΦΑΙΝΙΑ . (Belitz et al., 2009). (Ραφαηλίδης κ.ἄ., 20
Διαβάστε περισσότερα

Εἰσαγωγὴ στὴν διατροφὴ καὶ τὸν μεταβολισμὸ - Πέψη ἀμύλου

Εικόνα
Πέψη ἀμύλου       Τὰ ἔνζυμα ποὺ καταλύουν τὴν ὑδρόλυση τοῦ ἀμύλου εἶναι οἱ ἀμυλάσες , οἱ ὁποῖες ἐκκρίνονται στοὺς σιελογόνους ἀδένες καὶ στὸ παγκρεατικὸ ὑγρό . Ἡ σιελογόνος ἀμυλάση εἶναι γνωστὴ καὶ ὡς πτυαλίνη . Τόσο ἡ σιελογόνος ὅσο καὶ ἡ παγκρεατικὴ ἀμυλάση καταλύουν τυχαίως τὴν ὑδρόλυση τῶν γλυκοζιτικῶν δεσμῶν , ἀποδίδοντας ἀρχικῶς δεξτρῖνες καὶ ἄλλους ὀλιγοσακχαρῖτες · ἔπειτα ἕνα μεῖγμα : γλυκόζης , μαλτόζης καὶ ἰσομαλτόζης ( ἀπὸ τὰ σημεῖα διακλάδωσης στὴν ἀμυλοπηκτίνη ). (Bender, 2014). ( Ζαμπέλας κ . ἄ ., 2019).     Ἡ πέψη τοῦ ἀμύλου ξεκινᾷ ἀπὸ τὸ μάσημα τῆς τροφῆς καὶ συνεχίζει γιὰ ἕνα διάστημα στὸ στομάχι . Ἡ ὑδρόλυση τοῦ ἀμύλου σὲ γλυκὰ σάκχαρα στὸ στόμα μπορεῖ νὰ εἶναι ἕνας παράγοντας γιὰ τὸν προσδιορισμὸ τῆς πρόσληψης τροφῆς καὶ θρεπτικῶν οὐσιῶν . (Bender, 2014). ( Ζαμπέλας κ . ἄ ., 2019).     Τὸ γαστρικὸ ὑγρὸ εἶναι πολὺ ὄξινο (pH ≅ 1,5-2) καὶ ἡ ἀμυλάση εἶναι
Διαβάστε περισσότερα