Ἴων Δραγούμης

    Ὁ Ἴων Δραγούμης, ἦτο διπλωμάτης καὶ πολιτικὸς καὶ συγγραφεύς, γεννηθεὶς ἐν Ἀθήναις τῷ 1878, ἐκ Βογατσικοῦ Καστορίας καταγόμενος· ἦτο υἱὸς τοῦ διατελέσαντος πρωθυπουργοῦ Στεφάνου Δραγούμη. Ἐσπούδασε νομικὰ ἐν τῷ πανεπιστημίῳ τῶν Ἀθηνῶν. Κατὰ τὸν Πόλεμον τοῦ 1897 κατετάγη ἐθελοντὴς καὶ τῷ 1899 εἰσῆλθεν εἰς τὸ διπλωματικὸν σῶμα, διορισθεὶς κατ’ ἀρχὰς προξενικὸς ὑπάλληλος: ἐν Μοναστηρίῳ τῷ 1902, ἐν Σέρραις καὶ Πύργῳ καὶ Φιλιππουπόλει Βουλγαρίας τῷ 1904, ἐν Ἀλεξανδρείᾳ τῷ 1905. Ἐν συνεχείᾳ διωρίσθη ἀνώτατος διπλωματικὸς ὑπάλληλος: ἐν Κωνσταντινουπόλει τῷ 1907, ἐν Ῥώμῃ τῷ 1909, ἐν Λονδίνῳ τῷ 1909. Ὡς ὑποπρόξενος Μοναστηρίου καὶ ἐν συνεργασίᾳ μετὰ τοῦ πατρὸς αὐτοῦ καὶ τοῦ ἐπ’ ἀδελφῇ γαμβροῦ αὐτοῦ Παύλου Μελᾶ εἰργάσθη ἐν Μακεδονίᾳ διὰ τὴν ἀφύπνισιν τοῦ Ἑλληνισμοῦ καὶ ὠργάνωσε τὴν ἄμυναν τῶν Ἑλληνικῶν κοινοτήτων κατὰ τῶν πάσης φύσεως ἐνεργειῶν τῶν Βουλγαρικῶν κομιτάτων. 

   Μετὰ τὸν φόνον τοῦ Παύλου Μελᾶ καὶ πρὸς ἀφύπνισιν τῆς Ἑλληνικῆς νεολαίας ἐξέδωκε τῷ 1907 τὸ ἔργον: «Μαρτύρων καὶ Ἡρώων Αἷμα». Ἐν συνεχείᾳ ἐξέδωκε τῷ 1908 τὸ ἔργον: «Σαμοθρᾴκη». Τῷ 1910 μετ’ ἄλλων δημοτικιστῶν ἵδρυσε τὸν Ἐκπαιδευτικὸν Ὅμιλον· τακτικῶς δὲ συνειργάζετο εἰς τὸν Νουμᾶν ὑπὸ τὸ ψευδώνυμον: «Ἴδας». Ἐξέδωκε τῷ 1911 τὸ ἔργον: «Ὅσοι Ζωντανοί». Μετέσχεν ὡς ἁπλοῦς δεκανεὺς κατὰ τὸν Α´ Παγκόσμιον Πόλεμον· ὅτε δὲ ὁ Ἑλληνικὸς στρατὸς ἔφθασε πρὸ τῆς Θεσσαλονίκης, ἀνετέθη εἰς ἐκεῖνον διπλωματικὴ ἀποστολὴ μετὰ τοῦ Βίκτωρος Δούσμανη καὶ τοῦ Ἰωάννου Μεταξᾶ πρὸς διαπραγμάτευσιν μετὰ τοῦ Ταχσὶν Πασᾶ διὰ τὴν παράδοσιν τῆς πόλεως. Ἐν συνεχείᾳ ἐστάλη εἰς Κωνσταντινούπολιν. Μετὰ τὴν λῆξιν τοῦ πολέμου ἐστάλη κατ’ ἀρχὰς μὲν ὡς ἐπιτετραμμένος εἰς τὰς πρεσβείας Πετρουπόλεως καὶ Βιέννης καὶ Βερολίνου, βραδύτερον δὲ διωρίσθη πρεσβευτὴς ἐν Πετρουπόλει τῷ 1914· τὸ αὐτὸ ἔτος ἐδημοσίευσε τὸ ἔργον: «Ἑλληνικὸς Πολιτισμός». Τὸν Μάϊον τοῦ 1915 παρῃτήθη τῆς διπλωματικῆς ὑπηρεσίας, ἵνα πολιτευθῇ. Εἰς τὰς ἐκλογὰς τῆς 31ης Μαΐου 1915 ἐξελέγη βουλευτὴς Φλωρίνης ὡς ἀνεξάρτητος, ἀντιπολιτευθεὶς τὸν Ἐλευθέριον Βενιζέλον. Τὸν Ἰανουάριον τοῦ 1916 ἤρχισεν ἐκδίδων τὸ περιοδικὸν «Πολιτικὴ Ἐπιθεώρησις», ἐν ᾗ κατέκρινε τὴν ἐπέμβασιν τῶν Συμμάχων εἰς τὰ ἐσωτερικὰ τῆς Ἑλλάδος· ὡς ἐκ τούτου δὲ τὸ ἑπόμενον ἔτος ἐξωρίσθη ὑπὸ τούτων, μετ’ ἄλλων πολιτικῶν, ἐν Κορσικῇ, ἔνθα παρέμεινε μέχρι τέλους τοῦ πολέμου. Ἐξέδωκε τῷ 1918 τὸ ἔργον: «Σταμάτημα». Τὸν Ἰούνιον τοῦ 1920 ἤρχισεν ἐπανεκδίδων τὴν Πολιτικὴν Ἐπιθεώρησιν, ἐργαζόμενος ταυτοχρόνως διὰ τὴν ἕνωσιν τῆς κατὰ τοῦ Ἐλευθερίου Βενιζέλου ἀντιπολιτεύσεως εἰς τὰς ἐπικειμένας βουλευτικὰς ἐκλογάς. Τὴν 31ην Ἰουλίου τοῦ 1920, ὅτε ἐγνώσθη ἐν Ἀθήναις ἡ κατὰ τοῦ Ἐλευθερίου Βενιζέλου δολοφονικὴ ἀπόπειρα ἐν Παρισίοις, συνελήφθη ὑπὸ ἀνδρῶν τῶν Σωμάτων Ἀσφαλείας, ἐν ᾧ κατήρχετο ἐκ Κηφισίας καὶ ἐξετελέσθη ἐπὶ τόπου, εἰς ὃ σημεῖον εὑρίσκεται ἤδη ἀναθηματικὴ τοῦ φόνου στήλη.

   Ἰδανικὸν τοῦ Ἴωνος Δραγούμη ἦτο ἡ σύζευξις Ἐθνικισμοῦ/Ἑλληνισμοῦ μετὰ τῶν προοδευτικῶν ἰδεῶν τῆς ἐποχῆς αὐτοῦ. Ἐπίστευεν εἰς τὴν ἀξίαν καὶ εἰς τὴν ζωτικότητα τοῦ ἔθνους, ἀλλ’ ἀπεστρέφετο τὴν προγονοπληξίαν καὶ τὸν ψευδοκλασσικισμόν. Εἰρωνεύετο τὴν ξενομανίαν, ἀλλὰ ταυτοχρόνως ἐπίστευεν εἰς τὸ Ἀνθρωπιστικὸν/Οὑμανιστικὸν ἰδεῶδες. Μετὰ τὸν θάνατον αὐτοῦ ἐξεδόθησαν καὶ τὰ κάτωθι ἔργα αὐτοῦ:

• «Κοινότης, ἔθνος καὶ κράτος» (1923)

• «Τὸ μονοπάτι» (1925)

• «Ὁ Ἑλληνισμός μου καὶ οἱ Ἕλληνες» (1927) 

 

 

ΠΗΓΗ

Δωδεκάτομος ἐγκυκλοπαιδεία Πάπυρος/Larousse